Τα Ορλωφικά ήταν η πρώτη ελληνική επανάσταση των υπόδουλων Ελλήνων στην Πελοπόννησο πριν από αυτή του 1821. Η ονομασία της προήλθε από το όνομα των υποκινητών, των Ρώσων αξιωματούχων αδελφών Ορλώφ
Στην διάρκεια της τουρκοκρατίας δεν ήταν λίγες οι προσπάθειες των Ελλήνων μέσω της Ρωσίας για βοήθεια στους Χριστιανούς. Οι επαφές γνωστών Ελλήνων προσωπικοτήτων με το τσαρικό καθεστώς εντάθηκαν την ώρα που η Ρωσία προσπαθούσε να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που θα της επέτρεπαν αρχικά την έξοδο της χώρας στη Μαύρη θάλασσα και στη συνέχεια στη Μεσόγειο. Την ίδια ώρα στην ηπειρωτική Ελλάδα οι Έλληνες αρχίζουν να προσβλέπουν στην ομόθρησκη αυτή Δύναμη αναπτύσσοντας έτσι ένα φιλορωσισμό. Το φιλορωσισμό εκείνο ενίσχυσαν ακόμα προφητείες (το γνωστό έως την εποχή μας με το ξανθό γένος που θα σώσει την χώρα μας) και θρύλοι για την λυτρωτική επέμβαση από ένα ομόθρησκο κράτος, που έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και συγκινούσαν όλες τις κοινωνικές τάξεις. Έτσι, η έλευση των Ρώσων στη Μάνη φάνταζε ως ενεργοποίηση του «σχεδίου» της Θείας Πρόνοιας, ως απαρχή της εκπλήρωσης χιλιαστικών προσδοκιών που καλλιεργούνταν από τα χρόνια της κατάκτησης της Πόλης από τους Οθωμανούς.
Επί βασιλείας της Τσαρίνας Άννας η Ρωσία επέβαλε υπέβαλε σχέδιο στραγγαλισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από δυτικά, προτρέποντας και ενισχύοντας τους ομόδοξους λαούς της Βαλκανικής σε εξέγερση,δρώντας έτσι επικουρικά για τους Ρώσους ως αντιπερισπασμός για τους Τούρκους. Όταν εξερράγη ο ρωσοτουρκικός πόλεμος στις 30 Σεπτεμβρίου 1768, η Αικατερίνη Β’ επεχείρησε να εξεγείρει τους χριστιανούς των Βαλκανίων δίνοντας στον πόλεμο το χαρακτήρα σταυροφορίας κατά του ισλαμισμού. Οι Έλληνες νόμισαν ότι πλησίαζε το τέλος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η ανασύσταση της Βυζαντινής. Περισσότερο ενθουσιώδεις ήταν οι Έλληνες κληρικοί, ανώτεροι και κατώτεροι, οι οποίοι βοήθησαν το έργο των Ρώσων πρακτόρων διαδίδοντας τις προφητείες και κάνοντας προμήθειες από όπλα και πολεμοφόδια. Έντονες επαναστατικές προετοιμασίες γίνονταν στην Πελοπόννησο με αποθήκευση τροφίμων και προμηθειών, με τους πρόκριτους να κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο κόμης Γρηγόριος Ορλώφ, και οι αδελφοί του Αλέξιος και Θεόδωρος, ετέθησαν επικεφαλής της επιχείρησης και στις 17 Φεβρουαρίου του 1770 έφτασαν στο Οίτυλο, όπου χιλιάδες Μανιάτες συνέρρευσαν, με επικεφαλής τους ιερείς, για να υποδεχθούν τους εκπροσώπους του «ξανθού γένους». Οι επαναστάτες κατέλαβαν το Μιστρά, όπου και όρισαν προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Νικόλαο Ψαρό. Οι αρχικές επιτυχίες οδήγησαν σε επανάσταση κι άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως την Ήπειρο, την υπόλοιπη Πελοπόννησο και την Κρήτη.
Οι επιχειρήσεις ωστόσο γρήγορα εξελίχθηκαν σε άγριες λεηλασίες και σφαγές αμάχων και η τελική, κρίσιμη αναμέτρηση των αντιπάλων έληξε με την καταστροφή των ελληνικών στρατευμάτων στην πολιορκία της Τριπολιτσάς (29 Μαρτίου 1770), όπου στο μεταξύ είχαν καταφθάσει ισχυρές δυνάμεις Τουρκαλβανών, οι οποίοι κατέπνιξαν την εξέγερση επιδιδόμενοι σε φοβερές σφαγές και λεηλασίες με θύματα περίπου 3.000 Έλληνες, μεταξύ αυτών ο αρχιεπίσκοπος Άνθιμος και αρκετοί άλλοι κληρικοί. Την αποτυχία της Τριπολιτσάς αντιστάθμισε για λίγο η κατάληψη του Ναυαρίνου από τους Ρώσους (10 Απριλίου) και η άφιξη του Αλεξέι Ορλώφ, αλλά η αποτυχία των επαναστατών στο στενό του Ριζόμυλου, στον Μελίπυργο και κυρίως στην Μεθώνη οδήγησε σε άδοξο τέλος την επιχείρηση των Ορλώφ και των Ελλήνων της Πελοποννήσου. Αμέσως μετά την αποχώρηση των Ρώσων, μέλη της οθωμανικής κυβέρνησης πρότειναν τη γενική σφαγή των Ελλήνων με την Πελοπόννησο κυρίως να πληρώνει τη νύφη. Οι Αλβανοί, τους οποίους οι Τούρκοι είχαν στείλει κατά των Ελλήνων, επί εννέα χρόνια λεηλατούσαν τη χερσόνησο, έκαιγαν, έσφαζαν και πουλούσαν τους κατοίκους. Οι κάτοικοι της Βοστίτσας (Αιγίου) σφάχτηκαν όλοι, οι Σπέτσες ερημώθηκαν. Θα περάσουν χρόνια μέχρι η κατάσταση να ηρεμήσει και η Πελοπόννησος να καθαρίσει από τους Αλβανούς που λεηλατούσαν πόλεις και χωριά.
