Ka dy prirje, dy lëvizje në historinë e zhvillimit të shpirtit njerëzor: ajo lëvizje që e shpie shpirtin njerëzor drejt idealit të lirisë, në po atë mënyrë që lumenjtë derdhen në det; dhe lëvizja e dytë - e kundërt dhe më e rehatshme për shumë, - e asaj prirjeje që nuk tenton drejt lirisë, por drejt nënshtrimit dhe konformizmit, pak a shumë si ujët e ndenjur lëngon në kënetë.

Implikimet e këtyre dy prirjeve janë që njerëzit ndikohen lehtë nga faktorët e jashtëm dhe trysnia shoqërore, diçka që shpie në bjerrjen e lirisë dhe veprimit individual. Prirja e dytë - që e kundërshton lëvizjen e brendshme të shpirtit drejt lirisë si diçka të natyrshme - sugjeron se njerëzit kanë nevojë për udhëheqje nga jashtë për ta arrirë gjendjen e lirisë. Implikimet e këtij sugjerimi janë që nuk mund të jemi kurrë të lirë në mënyrë absolute, por negociojmë më shumë a më pak përditë, gjendjen e moslirisë tonë, diçka për të cilën jemi të vetëdijshëm dhe e ndrydhim me një farë suksesi.

Fryma njerëzore ka nj...