Magsimula tayo sa kung paano nakikipag-ugnayan ang sikat ng araw sa mga particle sa kalangitan. Huwag nating pag-usapan ang mga alikabok o mga water droplet o iba pang mga malaking particle, na kung minsan ay siyang ginagamit na maling paliwanag sa pagka-bughaw ng langit. Sa halip pag-usapan natin ang maliliit na molecules ng hangin mismo, na karamihan ay molecules ng nitrogen at oxygen -- N at O. Ang mga molecules na ito ay sobrang-sagana sa ating kapaligiran at napakaliit na mas maliit pa sila kaysa sa wavelength ng visible light!

Ang visible light ay binubuo ng isang hanay - o spectrum - ng iba't ibang mga wavelength. Ang liwanag na may pinakamahabang wavelength ay nasa pulang dulo ng spectrum, at ang liwanag na may pinakamaikling wavelength ay nasa asul at kulay-lila na dulo. Dahil ang asul na wavelength ng liwanag ay mas maikli, mas malamang na mababangga nila ang mga maliliit na molecule ng oxygen at nitrogen nang mas madalas, at kapag nangyari ito, kumakalat ang mga ito sa lahat ng direksyon. Ang epektong ito ay kilala bilang Rayleigh scattering, dahil una itong inilarawan ni John William Strutt, o ang Ikatlong Baron Rayleigh, na naglathala ng kanyang mathematical proof na ang asul na mga wavelength ng liwanag sa atmospera ay nakakalat na 16 beses nang higit pa sa mga pulang wavelength. Ngunit ang ilaw ng lila ay ang pinakamaikling daluyong sa lahat ng nakikitang liwanag, at ito ay nakakalat ng mas malakas sa pamamagitan ng mga maliliit na particle - kaya bakit hindi kulay lila ang kalangitan? Ang mga mata ng tao ay mas nakikita ang gitna ng spectrum kung saan naroroon ang bughaw kaya mas madaling makita ang asul kaysa sa lila. Kaya kahit na ang kulay lila na ilaw ay nakakalat ng mas madalas sa paligid, hindi lang namin ito nakikita ng mas higit kaysa kulay asul. Ito ang dahilan kung bakit ang violet band ng bahaghari ay ang pinakamahirap para sa atin na makita.