Bu hafta sizinle bir kahve içerken Sıdıka’yı anlatmak istiyorum.

Evi temizleye gelen kadınlar arasında kocasından zulüm görmemiş olanına daha hiç rastlamadım. Beni yakın mı görüyorlar ya da dinleme potansiyelim var diye, birçok eve gitmesine rağmen hep bana gelince anlatır. Yer silme kovasını doldurup, evi temizleyene kadar anlatır hiç hız kesmeden, Sıdıka.

En son geldiğinde, “ Bezdim artık, bir işte çalışmaz, çalıştığımı elimden alır. Eve sadece paramı kapmak için uğrar. Ses etsem elini kaldırır, döver hiç acımadan… Anası, bekar kardeşi, evli kaynım, eltim, oğlum, kızım bir göz evde… Kimse elinde bir poşetle gelmez. Var ya bekar kaynımın telefon faturalarını ödemekten canım çıktı. Kaynanama kızıp duru yom. ‘Mademki oğlunun huyunu biliyordun niye bana sebep oldun. Aldın oğluna? Bi de sana yarana bilsem bari…’ diyorum. Değer bileni yok. Çocuklarımda bana karşı dolduruyorlar ki sorma gitsin.” Diyerek evi süpürdü sildi ve gitti.

Fakat iki hafta oldu, Sıdıka gelmedi. Derken geçen sabah yüzü yara bere içinde kapımı çaldı. Tam panikle “ dayak mı attı mendebur? Diye soracaktım ki. Gülüş abla kocam var ya üstüme bir titriyooor ki sorma gitsin”. Ya bu ne halin ne? Dedim ki Sıdıka anlatmaya başladı. “ Ah şu dışa açılan camlar var ya cam silerken yere düştüm ve gözümü hastanede bir gün sonra açtığımda kocamın eli elimde, gözü gözümde “Allah seni bize bağışladı Sıdıka” şaştım kaldım. Gülüş abla hayatımı şu balkonlara asılan çamaşırlara boşluyum. Düşerken onlara takılarak düştüğüm için yere yavaş düşmüşüm. Öldürmeyen Allah öldürmez. İşte abla o çamaşır ipleri hem evliliğimi, hem de hayatımı kurtardı”.

Duyduklarıma inanamadım, çok üzüldüm. Evliliğinde uğradığı zulme rağmen boşanmak istemi hiç olmamıştı ve evliliğinin kurtulmasına, hayatının kurtulmasından daha çok seviniyordu…