Vrijdagnacht, 01.00 uur. Ik kan de slaap Niet vatten, Doe Het Licht weer aan en lees nog wat. Was ik nou maar eerder naar bed gegaan, morgen moeten we vroeg op. Terwijl ik naar de bladzijde staar, dwalen mijn gedachten af naar het aangerande meisje van Opsporing Verzocht, naar comazuipende tieners in ambulances en andere enge dingen. Ik vind dat ik normaal moet doen, ze gaat wel vaker uit en ze loopt niet in zeven sloten tegelijk. Kom op, ze is zeventien en gezellig met vrienden aan het dansen in de stad.

Uiteindelijk dommel ik weer weg en droom raar.
Dan word ik wakker van de hond. Ah, daar zal je d'r hebben, ze is thuis. Gelukkig.
Ik kijk op m’n telefoon. Ze is te laat.
Jeroen stapt uit bed en loopt naar beneden. Even later is hij weer boven.
‘Is ze thuis?’ vraag ik. ‘Nee, geen idee wat er was, misschien blafte hij tegen de kat.’
Ik ben klaarwakker. Ze zou toch allang thuis zijn? Godsamme. Ik bel, ze neemt niet op. Ik stuur een berichtje: ‘waar ben je?’ 

‘Of misschien was ze er wel, maar had ze geen sleutel,’ zegt Jeroen.
Ja tuurlijk, logisch. Ik vroeg nog of ze een sleutel had. Ik bel nog een keer. Geen gehoor.
Waar is ze naartoe gegaan? Ze had toch kunnen bellen als ze er niet in kon? Of in ieder geval nu d'r telefoon opnemen? Ik stuur nog een berichtje. ‘Kun je asjeblieft even reageren?’
‘Ze zou verdomme een uur geleden al thuis zijn!’ zeg ik.
Waarom neemt ze niet op? Waar is ze?
‘Of ze ligt gewoon in bed,’ zegt Jeroen dan.
Ik gooi m’n deken af en loop naar haar slaapkamer.
‘San?’
Geen reactie.
Ik doe het licht aan.
‘Sanne?’
‘Hmpf, jaha, wat isser,’ kreunt een slaperige stem.
Ze is thuis. Al een uur.