Το κόμμα των παιδόφιλων, των δολοφόνων και όλων των διεστραμμένων, όχι απλά υπάρχει, αλλά κυβερνάει (με την ψήφο της συντριπτικής πλειοψηφείας). Αλλοτε λέγεται ΝΔ, άλλοτε ΠΑΣΟΚ, άλλοτε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και όποιος πεί, ότι τάχαμ εξαιρείται οποιοσδήποτε από όσους κυβέρνησαν, είναι το ίδιο ξεφτίλας και εγκληματίας με αυτούς. Το λέω γιατί κάποιοι πάνε να βγάλουν την ουρά τους απέξω και να τα φορτώσουν όλα στον τρισάθλιο Παρασκευόπουλο. Οι παραπάνω αφέθηκαν από νόμο, που προϋπήρχε. Όπως βέβαια και πριν τον νόμο Παρασκευόπουλου, η είδηση ειδεχθών εγκλημάτων από άτομα που είχαν πιαστεί επανειλημμένα στο παρελθόν για παρόμοια εγκλήματα ήταν καθημερινή.
Όταν ψηφίζουμε ένα κόμμα, το αποτέλεσμα της ψήφου μας δεν είναι μόνο η πρόσληψη μας, η διευκόλυνση μας, οι μισθοί, τα επιδόματα και οι επιδοτήσεις· είναι όλα όσα κάνει, ή δεν κάνει αυτή η κυβέρνηση και φυσικά πρωτίστως η δικαιοσύνη που αποδίδεται επί των ημερών της. Η «δικαιολογία» περί ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης είναι εξοργιστικά υποκριτική. Η δικαιοσύνη αποδίδεται από τους νόμους και τους δικαστές. Τους (άθλιους και διεστραμμένους) νόμους τους ψηφίζουν οι βουλευτικές πλειοψηφίες των κυβερνώντων, ενώ οι δικαστές θα έπρεπε να ελέγχονται από αιρετές εξουσίες και όχι από την ίδια την συντεχνία τους. [Δεν εννοώ την κυβέρνηση βέβαια, ούτε την κομματικοκρατούμενη βουλή, αλλά πιο αποστασιοποιημένες από την τρέχουσα πολιτική εξουσίες, όπως είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ή καλλίτερα κάποια γερουσία.]
Δεν ξέρω, αν εκ του πονηρού, ή από επαναστατική αφέλεια οι θεωρητικοί της σύγχρονης δημοκρατίας καθιέρωσαν την συντεχνιακή ανεξαρτησία των δικαστών από τις αιρετές εξουσίες, ούτε θα ασχοληθώ καν στο παρόν σημείωμα, με το κατά πόσον αυτή η ανεξαρτησία είναι πραγματική. [Κατά την γνώμη μου, όχι απλά είναι πραγματική, αλλά συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που συχνά καταγγέλλουν οι δικαστές. Οι πολιτικοί είναι δέσμιοι της δικαστικής συντεχνίας, για να μην πω, απλά τσουτσέκια της.]
Όπως και να έχει όμως, αφού διαπιστώσαμε, ότι η πολλή ανεξαρτησία φέρνει την ασυδοσία, γιατί δεν αλλάζουν οι πολιτικοί τους νόμους; (Και το Σύνταγμα βεβαίως.) Γιατί, όπως είπα, είναι απλά υποχείρια· τα γιουσουφάκια του βαθέως κράτους και της χθόνιας εξουσίας.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία λοιπόν. Με την ψήφο μας εγκρίνουμε και την διεστραμμένη νομοθεσία και την εξίσου διεστραμμένη εφαρμογή της. Ας μετρήσουμε πόσες ψήφους παίρνει το κόμμα των παιδόφιλων στην Ολλανδία και πόσες παίρνει εδώ. Η μόνη διαφορά είναι ότι εκεί είναι μία περιθωριακή οργάνωση, που δεν κρύβει την διαστροφή της, ενώ εδώ κυβερνάνε ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΑ με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφείας.
Επίσης πρέπει να προσθέσουμε, ότι το κόμμα αυτό επιτράπηκε να λειτουργήσει στην Ολλανδία (πολύ κακώς βέβαια) με την δικαιολογία της ελεύθερης έκφρασης των πεποιθήσεων· δεν νομιμοποιήθηκε η παιδοφιλία. Εδώ, στην «ηθική Ελλάδα» ισχύει ο Σπαρτιάτικος νόμος. «Τιμωρείται» (που λέει ο λόγος) όποιος πιάνεται, όχι για το έγκλημα, αλλά γιατί δεν το έκανε καλά και τον έπιασαν… Φυσικά το μεγαλόψυχο και στοργικό κράτος μας συμπονά τα άτυχα τέκνα του και τους δίνει και δεύτερη και τρίτη και εκατοστή ευκαιρία, να κάνουν μια «σωστή δουλειά»… «Ρε φίλε (σου λέει η «συντεταγμένη πολιτεία») κάνε, ότι κάνεις κρυφά και μετά τα 80 κάντο και φανερά»…
Το πιο ανατριχιαστικό από όλα είναι το μίσος και το μένος (της «συντεταγμένης πολιτείας») κατά των θυμάτων. Σιδηροδέσμιο έσυραν το παλικάρι, που αντιστάθηκε στην «πατρική» φρίκη με την κατηγορία της «ανθρωποκτονίας» (πριν τρεις μήνες κι αυτό, στην Αιτωλοακαρνανία). Μήπως τάχα δεν είχε προσπαθήσει και με την νόμιμη οδό, πριν φτάσει στην πατροκτονία, για να ελευθερώσει τα μικρότερα αδέλφια του; ΗΞΕΡΑΝ, είχαν γίνει καταγγελίες, αλλά άφηναν αυτά τα παιδιά στον Γολγοθά τους. Ποιος ανθρώπινος νους μπορεί να χωρέσει, ότι ΜΟΝΟ ΠΕΡΣΙ από 1.700 καταγγελίες κακοποίησης παιδιών από το «Χαμόγελο του παιδιού», οι αρχές επελήφθησαν μόνο σε 8 υποθέσεις;
Και οι αριθμοί ακόμα συγκλονίζουν, όταν κάθε ένας από αυτούς συχνά έχει κακοποιήσει δεκάδες παιδιά. Και φυσικά ο κόσμος, που βλέπει το χάιδεμα των εγκληματιών από το κράτος, φοβάται πλέον και να μιλήσει, γιατί ξέρει, ότι θα βρεθεί έρμαιο της εκδικητικής μανίας ενός ολόκληρου διεστραμμένου συστήματος. [Τον φόβο αυτόν τον είδα ο ίδιος σε πολλούς συμπατριώτες μου ακόμα και σε ασήμαντες υποθέσεις, όπως ενός ηλίθιου απατεώνα, που παρά τις βλακώδεις και χοντροκομμένες απατεωνιές του παραμένει ατιμώρητος και συνεχίζει την δράση του. Μου λέει ο άλλος «Πώς να έλθω μάρτυρας στο δικαστήριο; Αυτός οπωσδήποτε έχει πλάτες και είναι ακόμα έξω». Δεν έχουν καθόλου άδικο κι όποιος θίγεται, ας με προκαλέσει δημόσια, για να πάρει τις απαντήσεις του με αδιάσειστα στοιχεία.] Με αυτά καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγαλύτερος φόβος υπάρχει για σημαντικότερες υποθέσεις και πολύ πιο στυγνά κυκλώματα και κακοποιούς.
Δεν ξέρω, πως θα έπρεπε να ονομάσουμε ένα καθεστώς, που έχει μεν πραγματικά ελεύθερες και αδιάβλητες εκλογικές διαδικασίες, αλλά κανένα χαρακτηριστικό κράτους δικαίου; Όπως και να το ονομάσουμε όμως, δεν θα αποσείσουμε τις ευθύνες μας. Γιατί με την δική μας συναίνεση γίνονται όλα αυτά τα εγκλήματα. Η ατιμωρησία των ενόχων και το σταύρωμα των θυμάτων είναι έργο δικό μας. Γι αυτό θέλουμε παραβάν και μυστικές ψηφοφορίες· για να κρύψουμε την ενοχή μας. Ξέρουμε τι εγκληματίες ψηφίζουμε, αλλά τα συμφεροντάκια μας μετράνε περισσότερο, ακόμα κι αν τα ζυγιάσουμε με τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα.
Ή μήπως η ανοχή στο ειδεχθές έγκλημα είναι το μόνο στραβό της κοινωνίας μας; Ή μήπως αυτό είναι το μόνο στραβό της γκαβής με την ζυγαριά; Ενας χρωστάει 500 χιλιάρικα για την μεζονέτα που αγόρασε και του κόβουν τα 400, γιατί «φταίνε οι ίδιες οι τράπεζες για την κρίση»… Αλλος χρωστάει ένα χιλιάρικο και του βγάζουν το σπίτι σε πλειστηριασμό!!!!!!!!! Τουλάχιστον κάνουν έφεση οι τράπεζες, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα τους; Όχι βέβαια, γιατί ξέρουν, ότι ο δικαστής «είχε τους λόγους του» για την δυσμενή απόφαση. Αλλωστε θα ρεφάρουν την ζημιά με πολλές άλλες αποφάσεις πλειστηριασμών… [Δεν είναι του παρόντος, αλλά η «μεγαλοψυχία» των τραπεζών προς συγκεκριμένους οφειλέτες, αλλά και υπαλλήλους, που τις κλέβουν, σε οποιοδήποτε κράτος δικαίου θα είχε κινήσει το ενδιαφέρον των δικαστών.]
Όταν υπάρχει τόση ασυδοσία στην διαχείριση των ειδεχθών εγκλημάτων, που απασχολούν την κοινή γνώμη, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, τι γίνεται στις μικρότερες υποθέσεις, που δεν έχουν δημοσιογραφικό ενδιαφέρον…
Πιστεύει στ` αλήθεια κανείς, ότι όλα αυτά είναι «ανθρώπινα λάθη»; Θα πει κάποιος «αποκλείεται όλοι όσοι δικάζουν, να είναι όλοι διεστραμμένοι». Δεν είναι· είναι όμως υποχείρια τους και όλοι καταλαβαίνουμε το πώς και το γιατί. Οι ίδιες οι πράξεις τους μαρτυρούν την αλήθεια. ΠΑΜΨΗΦΕΙ αποφάσισαν, να ελέγχουν μόνοι τους τα οικονομικά τους!!!!!!!!!!!!!!!!Υπάρχουν και κάποιοι λίγοι βέβαια, που δεν είναι ούτε διεστραμμένοι, ούτε διεφθαρμένοι· είναι όμως δειλοί και βολεψάκηδες. Ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης δεν ήσαν απλά αδιάφθοροι· είχαν και τα υπόλοιπα προτερήματα, που οφείλουν να έχουν όλοι οι δικαστές (τουλάχιστον στην συγκεκριμένη δίκη).
Δεν ξέρω αν ο πρώτος εξ αυτών προσπάθησε να επαναφέρει την διεφθαρμένη νεάνιδα στην οδό της αρετής από τις θέσεις και τα αξιώματα, που κατέλαβε αργότερα· και να προσπάθησε όμως, δεν κατάφερε πολλά, καθώς ενηλικιούμενη η γκαβή διεφθείρετο καθημέραν έτι περισσότερον. Εφθασαν να συνεργαστούν και να συμπορευτούν με όλα τα δικτατορικά καθεστώτα (παρά το ότι ήταν παράνομα) χωρίς να κάνουν εξαίρεση ούτε στους γερμανοϊταλούς κατακτητές!!!!!!!!!! Είναι το μόνο σώμα, ο μόνος θεσμός, η μόνη εξουσία, που δεν υπέστη ΠΟΤΕ καμία κάθαρση μετά από έκνομες πολιτικές περιόδους. Αντίθετα· αυτοί που δίκαζαν στην κατοχή αντιστασιακούς, μετά δίκασαν και τους συνεργάτες των Γερμανών!!!!!!!!
Και ξαφνικά φτάσαμε στην «αυτοκάθαρση» των «εντιμότατων», αφού όμως πρώτα ξεμπροστιάστηκαν από τον Τριανταφυλλόπουλο. Δεν ξέρω τι ρόλο παίζει αυτός ο τύπος, αλλά ότι αποκάλυψε στο συγκεκριμένο θέμα, αποδείχτηκε αληθινό. Σημασία (για να κρίνουμε σωστά) έχει η αντίδραση των «εντιμότατων». Αντί να σοκαριστούν, που ο κόσμος τους δεν είναι και τόσο αγγελικά πλασμένος, όπως υποτίθεται ότι πιστεύουν, αντί να εξοργιστούν με τους επίορκους, που εξέθεσαν ολόκληρο το σώμα, άρχισαν να ωρύονται για την «στοχοποίηση» των δικαστών και της δικαιοσύνης!!!!!!!!!
Ποιος απλά έντιμος άνθρωπος (όχι «εντιμότατος» όπως εκείνοι) θα καθόταν εκείνες τις ώρες να ασχοληθεί με τις προθέσεις του Τριανταφυλλόπουλου και του καθένα που «πυροβολούσε» την δικαιοσύνη, αντί να πνέει τα μένεα κατά των επιόρκων συναδέλφων; Αφού στην αρχή απέκλεισαν την περίπτωση, να γίνονται «τέτοια πράγματα» στον «άσπιλο» κλάδο τους, ξαφνικά βγήκε ο Λινός (εισαγγελέας Αρείου Πάγου) κομπάζοντας για αυτοκάθαρση!!!!!!!!!! Ανερυθρίαστα και ασύστολα μας παρουσίασε την συγκάλυψη ως «κάθαρση»!!!!!!!!!
Κατ αρχάς προς τι η κομπορρημοσύνη; [Ακόμα κι αν γινόταν στ αλήθεια αυτοκάθαρση.] Μήπως έκαναν κάτι πάνω από τα αυτονόητα καθήκοντα τους; Αλλωστε με την έκφραση που χρησιμοποίησε, προδόθηκε. Είπε «γίνονται πρωτοφανή και πρωτόγνωρα πράγματα στην δικαιοσύνη». Σαν να λέμε «ξέραμε την βρωμιά, αλλά για πρώτη φορά θα ασκήσουμε δίωξη σε συναδέλφους».
Ας δούμε όμως τι «αυτοκάθαρση» έγινε. Καταδικάστηκαν σε ελαφριές ποινές (και φυσικά εξέτισαν ελάχιστο χρόνο) δύο δικαστικοί. Ο μεζουράκιας ο Καλούσης και η Μπουρμπούλια αποδέχτηκαν την «διαδικασία» (κάπως αυστηρή αρχική ποινή και στην συνέχεια μειώσεις και πρόωρη αποφυλάκιση) αλλά ο πρώτος αρχικά είχε φοβηθεί, ότι θα γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος και απειλούσε Δ Η Μ Ο Σ Ι Α μέσα από την φυλακή, ότι θα ανοίξει το στόμα του και θα κάψει πολλούς συνάδελφους. Ενώ μέχρι τότε οι υπερασπιστές της τιμής της δικαιοσύνης δεν φείδονταν τηλεοπτικών εμφανίσεων, δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ δικαστής να του πει «Για άνοιξε το ρε Καλούση». Τουμπεκί ψιλοκομμένο ΟΛΟΙ. Δεν βρέθηκε ούτε ένας να του ασκήσει δίωξη για τα υπονοούμενα κατά συναδέλφων, ώστε να αναγκαστεί, να ανοίξει το στόμα του μπροστά σε μία νέα ποινή και την απώλεια των νομικών ευεργετημάτων για πρόωρη αποφυλάκιση. Οσο για την Τόνια Ηλία, η «δικαιοσύνη» έκρινε, ότι τα εμβάσματα 7 μεγαλοδικηγόρων στον λογαριασμό της ήταν «δάνεια», χωρίς να προσκομιστεί κανένα παραστατικό, που να αποδεικνύει τον (ούτως, ή άλλως παράνομο) «δανεισμό»!!!!!!!!!!!!!!! Φυσικά δεν έγινε καμία επανεξέταση των υποθέσεων για τις οποίες λαδώθηκε…
Μπορεί να μην προσκόμισε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, είχε κάνει όμως τα κουμάντα της, όταν φυγοδικούσε στην Αγγλία. Εδινε διαρκώς συνεντεύξεις κατηγορώντας (χωρίς να κατονομάζει) συναδέλφους της. Με τέτοια όπλα στην φαρέτρα της, τι να τα κάνει τα αποδεικτικά στοιχεία;
Είναι άπειρα τα περιστατικά και τα αποδεικτικά της γενικευμένης συνενοχής και αλληλοσυγκάλυψης. Ηλικιωμένη συνταξιούχος εισαγγελέας κατήγγειλε κλοπή από το σπίτι της 2.000.000 ευρώ και κοσμημάτων αμύθητης αξίας και δεν εντυπωσιάστηκε ΚΑΝΕΝΑΣ συνάδελφος της!!!!!!!!!!! Ηδη πριν την κρίση μας είχαν πρήξει τα συκώτια για τους «μισθούς πείνας», που δεν τους επέτρεπαν «αξιοπρεπή διαβίωση», αλλά θεώρησαν απόλυτα φυσιολογικό αυτόν τον θησαυρό… Όπως βέβαια μέχρι πρόσφατα έβρισκαν πολύ φυσιολογικό και δίκαιο, να καταδικάζουν ακόμα και γέροντες, γιατί χρωστούσαν στο ΤΕΒΕ!!!!!!!! Αν τους πεις, ότι είναι παράλογο και άδικο, επικαλούνται τον νόμο. Δηλαδή θεωρούν δίκαιο και λογικό να δικάζουν με άδικους νόμους!!!!!!!!!!!!!!!!
Με το πρόσχημα της «ανεξαρτησίας» των τριών εξουσιών το σύστημα κομματιάζει την ευθύνη, ώστε ο φουκαράς να μην μπορεί να βρεί άκρη και των φταίχτη των δεινών του. Στην πραγματικότητα η «τρισυπόστατη» εξουσία δεν είναι παρά ένα «βαθύ κράτος» με πολλά προσωπεία. Ανάμεσα στους βασικούς πυλώνες αυτού του κράτους είναι οι τρεις νομικές συντεχνίες (δικαστές, ακαδημαϊκοί, δικηγόροι) που συναποτελούν την νομική υπερσυντεχνία. Οι ίδιοι νομοθετούν (οι βουλευτές απλά ψηφίζουν) και δικάζουν, ενώ ουσιαστικά ελέγχουν και την εκτελεστική εξουσία και τις «ανεξάρτητες» αρχές.
Παρότι είμαστε ΟΛΟΙ υπεύθυνοι για αυτήν την κατάντια, πρωταρχική ευθύνη φέρουν αυτοί που νομοθετούν. Και αυτοί που φτιάχνουν πραγματικά τους νόμους (επιτροπές πάντα κατά πλειοψηφείαν νομικών) και αυτοί που τους υπογράφουν (οι βουλευτές). Αυτοί έφτιαξαν το έκτρωμα, που λέγεται:
Νομικός πολιτισμός
Το μεγάλο κόλπο είναι οι πομπώδεις λέξεις και φράσεις, που δύσκολα μπορεί κάποιος να καταγγείλει με λίγες ευκολοχώνευτες κουβέντες. Πρώτη και κύρια ο ίδιος ο τίτλος του νομοθετικού πέπλου της ανομίας και της κτηνωδίας. «Νομικός πολιτισμός». Η «πεμπτουσία της ανθρώπινης δικαιοσύνης», η «εξομοίωση της με το Θείον Ελεος»…
Ολοι έχετε ακούσει τις βαθυστόχαστες αμπελοφιλοσοφίες των διαφημιστών αυτού του «πολιτισμού»: «Η δικαιοσύνη δεν εκδικείται· αναμορφώνει», «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», «φτιάξτε σχολεία· όχι φυλακές» κ.λ.π.. Φυσικά αυτές οι «προοδευτικές» απόψεις εμπεριέχουν και κομμάτι αλήθειας με το οποίο παραπλανούν τους χρήσιμους ηλίθιους.
Για να φτάσουμε όμως στην πλήρη αποδοχή αυτής της εγκληματικής νομοθεσίας στήθηκε (σε περασμένες δεκαετίες «προοδευτικής» έξαψης) ένας μηχανισμός «ποιοτικής» προπαγάνδας με ταινίες, όπως «Το κουρδιστό πορτοκάλι» και «Η παραγγελιά». Στις ταινίες αυτές ηρωοποιήθηκαν και θυματοποιήθηκαν (πολύ έντεχνα όντως) οι θύτες και δαιμονοποιήθηκαν τα ίδια τα θύματα.
Πραγματικά με εκπλήσσει το πόσο πολύ έχουν μασήσει αυτό το παραμύθι άνθρωποι, υποτίθεται, μορφωμένοι και ευφυείς και πως κατέστησαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι των ψυχανώμαλων σατανιστών. Οι ίδιες αυτές οι ταινίες μαρτυρούν την αλήθεια, αν δεν τις δει κάποιος με τις σεναριογραφικές και σκηνοθετικές παρωπίδες, που του επιβάλλονται. Και οι δύο, υποτίθεται, ότι «αποδεικνύουν» την «αλήθεια» της ρήσης «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Οι ηλίθιοι δεν μπορούν να καταλάβουν το οφθαλμοφανές νόημα αυτής της ψευτοφιλοσοφημένης κουτοπονηριάς. Δηλαδή φταίνε τα ίδια τα θύματα, για ότι έπαθαν!!!!!!!!!!!!
Οφείλω όμως μία σύντομη περιγραφή των ταινιών που αποβλάκωσαν μάζες ολόκληρες «μορφωμένων» αστών και μικροαστών, που ερωτοτροπούν με την παρανομία, νομίζοντας ότι έτσι αποδρούν απ την ανούσια ζωή τους.
Στην πρώτη ο πρωταγωνιστής είναι νέος, όμορφος, γκομενιάρης, πλούσιος, ταλαντούχος, ροκάς, αντισυμβατικός. Ότι πρέπει, για να ταυτιστεί μαζί του ο προοδευτικός χαζοβιόλης. Είναι αρχηγός της συμμορίας του (όπως αποδείχτηκε τελικά) μόνο και μόνο για τα λεφτά του. Το «παλικάρι» όμως παραείναι αντισυμβατικό και μαζί με τους φίλους του χτυπάνε αλύπητα έναν μεθυσμένο άστεγο. Στην συνέχεια τους πιάνει βροχή και βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι δύο ευγενικών ηλικιωμένων, όπου βασανίζουν τον γέροντα και το «παλικάρι» βιάζει μπροστά του την γυναίκα του, η οποία πέθανε.
Στράβωσε όμως η φάση και τους έπιασαν και το παλικάρι το πήρε επάνω του, για να γλιτώσουν οι φίλοι του. [Εδώ λιώνουν οι διανοούμενοι και οι ξαναμένες κουλτουριάρες, που τους συνοδεύουν. Δεν φτάνουν τα τόσα άλλα προτερήματα, είναι και πιστός φίλος!!!!!!!! Και καλά οι ξαναμένες, να το καταλάβω. Οι άλλοι, οι μαλακοπίτουρες, τι καλό βρίσκουν στο αλαζονικό κωλόπαιδο; Στους μόνους που φέρθηκε καλά, ήταν οι εξίσου αλήτες φίλοι του.]
Μόλις μπήκε στην φυλακή, οι φυλακόβιοι του έκαναν σαφές, ότι θα του ξηγηθούν, όπως αυτός στην γριά. Ετσι πιάστηκε από έναν νόμο –ευκαιρία, με τον οποίο μπορούσε να βγεί, αν συμμετείχε μέχρι τέλους σε ένα πείραμα «αποκατάστασης» καθαρμάτων.
Η αρχή του πειράματος ήταν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αλλάζουν ποτέ πραγματικά, αλλά μπορεί να εξουδετερωθεί η ορμητικότητα τους μετά από ένα οπτικοακουστικό βασανιστήριο. Του ξηγήθηκαν, ότι μετά από αυτό το πείραμα δεν θα μπορεί, όχι να βιάσει, αλλά ούτε καν να πηδήξει, δεν θα μπορεί ούτε να δείρει, ούτε να βλάψει γενικώς άλλους, αλλά δεν το πολυπίστεψε και απ την άλλη αν έμενε στην φυλακή, ήξερε τι θα του συνέβαινε.
Τον έδεσαν λοιπόν με τρόπο, να μην μπορεί να κουνήσει ούτε το κεφάλι του, να μην μπορεί να κλείσει ούτε τα βλέφαρα του, ώστε να βλέπει χωρίς διακοπή, ότι προβάλλεται στην οθόνη. Ηξεραν, ότι του άρεσε η 9η του Μπετόβεν, οι τσόντες και οι σκηνές βίας. Αυτά ακριβώς είχε το πείραμα –βασανιστήριο. Στην αρχή νόμισε ότι θα περάσει καλά, αλλά όσο περνούσαν οι ώρες γινόταν βασανιστήριο και εφιάλτης, μέχρι που ούρλιαξε απεγνωσμένος «Τι φταίει ο Μπετόβεν;» Ξαναέλιωσαν οι κουλτουριάρηδες. Αφού επικαλέστηκε τον Μπετόβεν, έπρεπε να σταματήσουν αμέσως το απάνθρωπο πείραμα και να τον αφήσουν ελεύθερο. Ως προς αυτό τους έκανε την χάρη ο σεναριογράφος και πράγματι αποφυλακίστηκε, χωρίς να ολοκληρωθεί ο χρόνος του πειράματος. [Ειρήσθω εν παρόδω, το ίδιο φίλοι του Μπετόβεν και γενικώς των καλών τεχνών ήσαν και οι Ναζί.]
Τα όσα ακολούθησαν, άλλοι τα βλέπουν σαν Νέμεσι και άλλα (στουρνάρια) σαν απόδειξη της άδικης κενωνίας.
Μόλις βγήκε το παλικάρι, βρήκε αμέσως μία ξέμπαρκη και έτρεξε σπίτι να την πηδήξει. Αναζητούσε άμεσα επιβεβαίωση του ανδρισμού του που κινδύνεψε τις λίγες ημέρες της φυλακής και του πειράματος. Μόλις πήγαινε να την αγγίξει όμως του ερχόταν εφίδρωση, αναγούλα, σπασμοί, πόνοι, αυτά δηλαδή που τον έπιασαν πριν διακοπεί το πείραμα.
Αλαφιασμένος για την ανικανότητα του πήρε τους δρόμους. Εκεί τον έπιασαν κάποιοι αλήτες στο ξύλο, ενώ αυτός δεν μπορούσε να αντιγυρίσει τα χτυπήματα, γιατί τον έπιαναν τα ίδια συμπτώματα, όπως προηγουμένως με το σέξ. Τις έτρωγε, ανήμπορος να αντιδράσει, όπως τα δικά του θύματα.
Κάποια στιγμή νόμισε, ότι γλίτωσε, γιατί ήλθε η αστυνομία. [Τώρα την ήθελε την αστυνομία ο «αντισυμβατικός».] Μάλιστα καταχάρηκε, όταν διαπίστωσε, ότι οι αστυνομικοί ήσαν οι φίλοι του, που ε
