Ben senin hayatımda “şah” olmanı istiyorum. Kendi hayatımda vezir olmaya razıyım.Hep senin en yakınında olmak, bazen biraz uzağında. Sen kendi alanında, ben kendi alanımda. Yanında olmam, senden uzak kalamadığım için. Ya da ihtiyacın olduğunda seni koruyabilmek. Oyunun Sonuna Kadar kalmak istemem de bundan.Oyun önemli değil aslında, kazanmak da. Kazansak da kaybetsek de aynı tarafta olduktan sonra...Her nedense ara sıra hatırlatıyorlar bana; oyunun sonunda, kazananların da kaybedenlerin de aynı sepetin içinde toplandığını. Ama ben anlatamıyorum. Bir oyun olduğunu hatırlamak istemediğimi. Kimin, kimi oyun dışına attığını, sonunda “mat” diyenin kim olduğunu da umursamadığım gibi.Sadece, oyunun başından sonuna Kadar değil, oyun bittikten sonra da seninle olmak istiyorum…
Sevilmek mi önemli olan, Sevmek mi yoksa??
…sevmediğinde ne kadar varsın? Sevilmek işin kolayına kaçmak mı? Sevmek ise ağır ve zor olan…
Ben kalbimden eminim, kimseye zarar verecek bir şey yok orda… Ama emin olamıyorum hiç Kimsenin yüreğinden… Neler var beni bekleyen bilmiyorum…Nasıl depremler…Yönlerini bilmediğim yollarla karşılaşma ihtimali…Kaybolmak…
Dalamıyorum fütursuzca derinlerine kimsenin... Dokunamıyorum korkusuzca duygularına…
Korkulacak hiçbir şey barındırmayan bu bünye, neden bu korkularından güç alıyor her seferinde… Kaçıyor o güçle…Ardına Bile bakmadan bazen…Neden kalbe giden yol bu kadar karmaşık, zor ve engellerle dolu…Sevmek çok mu zor cidden…Bu yük ağır mı geliyor omuzlarıma…Omuzlarına…Her baba yiğidin harcı değil galiba “sevmek”…Yarı yolda bırakmak…”yapamıyorum, olmuyor” demek kolay…Üstelik genellikle bunu bile söyleyememek…Bunu bile karşındaki kalbe söyletmek…
Önce sevgidir aranızda olan sadece. Saf olduğuna inandığınız sevgi. Sonra nedense katılaşır her şey kalp gibi. Duyluların yerini soğuk rüzgarlar alır. Rüzgarlarla birlikte savrulup gitmek istersin. Hiç orada olmamış olma. Birini sevmemek hakkını kim verdi sana?
Birinin sevmek mi güç verir sana, yoksa sevmesi midir seni güçlü kılan.
Güç oyunlarının ne işi var içinde sevgi geçen cümlelerle peki. O hiç kurulmayan cümlelerde, söylenmeyen kelimelerde…
Sözler kimsenin kalbine değmiyor artık…Kulak duyuyor..Beyin anlıyor…Kalbe giden yollar tıkalı artık…Ben ise o yola bile girmiyorum…
