Titel: De Krijtman
Auteur: C.J. Tudor
Uitgeverij: A.W. Bruna
ISBN: 978 94 005 0905 4

Wanneer je een boek schrijft waarin de hoofdpersoon ‘s nachts bezocht wordt door overledenen, hij in Zijn jeugd met een groep vrienden op zoek gaat naar een lijk en in zijn volwassen leven wederom te maken krijgen met persoon die dood en verderf zaaide in zijn jeugd, kun je op je vingers na tellen dat mensen je boek gaan vergelijken met het werk van Stephen King.

En als dat boek dan ook nog je debuut is, vraag je eigenlijk ook om problemen.

C.J. Tudor heeft met “De Krijtman”‘ een thriller geschreven. Dat staat tenminste op de kaft van het boek, maar als lezer weet je dat door de bezoekjes die enkele doden aan de hoofdpersoon brengen niet zeker; tot het eind. Dat het basisidee (iets uit zijn jeugd lijkt Eddie als volwassene weer te achtervolgen) rechtstreeks uit Stephen Kings “It” is overgenomen maakt het ook niet helderder.

Wat gaat het eigenlijk over? Eddie is in zijn jeugd getuige van een gruwelijk ongeluk op de kermis. Dat lijkt het begin van nog meer gruwelijkheden waarbij krijttekeningentjes een centrale rol lijken te spelen. Deze leiden tot het vinden van een in stukken gehakt lijk waarvan het hoofd ontbreekt. Hoewel de zaak opgelost lijkt, weten wij als lezer dat dat niet zo is. Dertig jaar later komen de krijttekeningentjes terug en moet Eddie, met zijn vrienden, alsnog de zaak op zien te lossen.

Het onverklaarbare verklaard

C.J. Tudor bestookt ons met veel voorvallen die onmogelijk of onverklaarbaar lijken. Te veel eigenlijk. Die uiteindelijk allemaal verklaard worden, maar dat is nu net het probleem. Veel zaken blijken eigenlijk helemaal niet bijzonder. Dus in de laatste paar hoofdstukken lezen we eigenlijk dat we ons druk hebben lopen maken om niks. Maar echt druk maakten we ons toch al niet meer. In het begin zijn we te veel bestookt met spoilers, waardoor we al wisten dat de ene persoon niet oud zou worden of hoe het met de ander af zou lopen. Samen met een overdaad aan steeds ongeloofwaardigere plotwendingen zorgt dat ervoor dat je wel wilt weten hoe het zit maar het je niet meer uitmaakt wie de dader is. Eddie, zijn moeder, Hoppo, Nicky, Chloe? Het doet er eigenlijk niet meer toe.

Te hard geprobeerd

Ik moet constateren dat C.J. Tudor gewoon te hard heeft geprobeerd een ingewikkelde thriller te schrijven. De verhaallijnen van vroeger en nu worden door elkaar heen verteld, dat is een stijl die heel veel gebruikt wordt tegenwoordig, maar in dit boek volgens mij niet echt toegevoegde waarde heeft. Misschien had en chronologische verhaallijn juist wel beter gepast. Het hoofdstuk over de periode tussen heden en verleden had sowieso achterwegen mogen blijven. Aan het eind nog een begrafenis van een onbelangrijk figuur. Waarom? Had ik in de eerst twee alinea’s moeten vrezen dat een van de hoofdpersonen overleden was? Er is geen enkele reden om dat aan te nemen. Tudor probeert zo hard dat ze net te ver doorslaat en dat is jammer. Maar misschien ben ik wat extra kritisch omdat Tudor om een vergelijking met Stephen King lijkt te smeken.

Want ik moet ook heel eerlijk zeggen dat ik me prima vermaakt heb met dit boek. Het is vlot geschreven, de karakters zijn best interessant en komen ook best mooi tot leven. Dus ik ga C.J. zeker nog ‘s een kans geven. Ze heeft inmiddels ook een tweede boek geschreven, maar wellicht wacht ik toch het derde af.

Waardering: 6,5/

Lees “De krijtman” zelf!

Het bericht De Krijtman – C.J. Tudor verscheen eerst op Lekker lezen.