Η Ομάδα Γυναικών Γιαννιτσών (μέλος της ΟΓΕ) θα τιμήσει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με την προβολή της αριστουργηματικής ταινίας “Το αλάτι της γης”, μέσα στον συνολικότερο σχεδιασμό της Ομάδας μας για την πραγματοποίηση της πεντάμηνης καμπάνιας για τα σύγχρονα δικαιώματα της γυναίκας, που ξεκίνησε την 1η Μάρτη, με απόφαση της Ομοσπονδίας. Ο Χέμπερτ Μπίμπερμαν στην τολμηρή αυτή πολιτική ταινία του βασίστηκε σε μια πραγματική απεργία στο Νέο Μεξικό. Αποκάλυψε την άγρια εκμετάλλευση των Μεξικανών κατοίκων από τους Αγγλο-Αμερικάνους βιομήχανους, δηλαδή την Εταιρεία Ψευδαργύρου, η οποία ξαφνικά εμφανίστηκε στη γενέθλια γη των Μεξικανών, ως «ιδιοκτήτρια» του ορυχείου και απαίτησε από τους αυτόχθονες: ή να φύγουν ή να εργαστούν με άθλιους μισθούς σε άθλιες συνθήκες.
Η ταινία αρχίζει με την αφήγηση της Εσπεράνζα Κουιντέρο: «Τ' όνομά μου είναι Εσπεράνζα Κουιντέρο. Είμαι η γυναίκα ενός εργάτη στο ορυχείο. Εδώ είναι το σπίτι μας. Το σπίτι δεν είναι δικό μας. Τα λουλούδια, όμως... τα λουλούδια είναι δικά μας. Αυτό είναι το χωριό μου. Όταν ήμουν παιδί, λεγόταν Σαν Μάρκος. Οι Αγγλοαμερικανικοί άλλαξαν το όνομα σε Ζινκ Τάουν, Νιου Μέξικο, ΗΠΑ. Οι ρίζες μας φτάνουν βαθιά σ' αυτόν τον τόπο, πιο βαθιά κι από τα πεύκα, κι απ' το ορυχείο. Σ' αυτούς τους ξεροπόταμους ο προπάππος μου έβοσκε τα βοοειδή του πριν έρθουν οι Αγγλοαμερικανικοί. Η γη όπου στέκει τώρα το ορυχείο ανήκε στον παππού του συζύγου μου. Τώρα ανήκει στην εταιρεία. Δεκαοχτώ χρόνια έφαγε ο άντρας μου σ' αυτό το ορυχείο. Ζώντας τη μισή του ζωή με το δυναμίτη και το σκοτάδι. Ποιος μπορεί να πει πού αρχίζει η ιστορία μου; Δεν ξέρω. Εκείνη, όμως, τη μέρα τη θυμάμαι σαν την αρχή του τέλους. Ήταν η μέρα της γιορτής μου. Ήμουν τριάντα πέντε χρονών. Ημέρα γιορτής. Κι ήμουν εφτά μηνών έγκυος στο τρίτο μου παιδί. Κι εκείνη τη μέρα - θυμάμαι έκανα μια ευχή... μια τόσο αμαρτωλή σκέψη... μια τόσο σατανική σκέψη που παρακάλεσα το Θεό να με συγχωρέσει. Ευχήθηκα...ευχήθηκα να μη γεννηθεί ποτέ το παιδί μου. Όχι. Όχι σ' αυτόν τον κόσμο» Κυριακή, 12 Μάρτη 2017, 6.30μ.μ. Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών ( Αίθουσα Η/Υ ) Ομάδα Γυναικών Γιαννιτσών, μέλος της ΟΓΕ Επικοινωνία: 6908393507,6933322565
Η ταινία αρχίζει με την αφήγηση της Εσπεράνζα Κουιντέρο: «Τ' όνομά μου είναι Εσπεράνζα Κουιντέρο. Είμαι η γυναίκα ενός εργάτη στο ορυχείο. Εδώ είναι το σπίτι μας. Το σπίτι δεν είναι δικό μας. Τα λουλούδια, όμως... τα λουλούδια είναι δικά μας. Αυτό είναι το χωριό μου. Όταν ήμουν παιδί, λεγόταν Σαν Μάρκος. Οι Αγγλοαμερικανικοί άλλαξαν το όνομα σε Ζινκ Τάουν, Νιου Μέξικο, ΗΠΑ. Οι ρίζες μας φτάνουν βαθιά σ' αυτόν τον τόπο, πιο βαθιά κι από τα πεύκα, κι απ' το ορυχείο. Σ' αυτούς τους ξεροπόταμους ο προπάππος μου έβοσκε τα βοοειδή του πριν έρθουν οι Αγγλοαμερικανικοί. Η γη όπου στέκει τώρα το ορυχείο ανήκε στον παππού του συζύγου μου. Τώρα ανήκει στην εταιρεία. Δεκαοχτώ χρόνια έφαγε ο άντρας μου σ' αυτό το ορυχείο. Ζώντας τη μισή του ζωή με το δυναμίτη και το σκοτάδι. Ποιος μπορεί να πει πού αρχίζει η ιστορία μου; Δεν ξέρω. Εκείνη, όμως, τη μέρα τη θυμάμαι σαν την αρχή του τέλους. Ήταν η μέρα της γιορτής μου. Ήμουν τριάντα πέντε χρονών. Ημέρα γιορτής. Κι ήμουν εφτά μηνών έγκυος στο τρίτο μου παιδί. Κι εκείνη τη μέρα - θυμάμαι έκανα μια ευχή... μια τόσο αμαρτωλή σκέψη... μια τόσο σατανική σκέψη που παρακάλεσα το Θεό να με συγχωρέσει. Ευχήθηκα...ευχήθηκα να μη γεννηθεί ποτέ το παιδί μου. Όχι. Όχι σ' αυτόν τον κόσμο» Κυριακή, 12 Μάρτη 2017, 6.30μ.μ. Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών ( Αίθουσα Η/Υ ) Ομάδα Γυναικών Γιαννιτσών, μέλος της ΟΓΕ Επικοινωνία: 6908393507,6933322565
This post first appeared on ΣΩΣΤΟΣ ΔΗΜΟΤΗΣ - ΕÎΗΜΕΡΩΜΕÎ, please read the originial post: here
