Nou ja Gewoon, we hebben de markt toch Maar even overgeslagen.
De afgelopen maanden was ik al het boodschappen vrouwtje, maar nu is dat toch wel anders. Het lijkt soms of ik op jacht ga in plaats van gewoon rustig boodschappen doen.
De ongemakkelijke onwennige afstandhouders winnen het gelukkig van de dwarse schijt aan de wereld sukkels.
In een winkel…daar zag ik er een paar….jonge pubers die thuis ontsnapt waren. Rondkijkend en beetje samenscholend bij de aanstekers.

Doe jij dat ook?
Adem inhouden en je hoofd wegdraaien als iemand te dichtbij komt.
Of met je mouwen het handvat van het ‘verplichte karretje’ (ook bij 1 artikel) vastpakken.
Schrikken als er iemand hoest en verongelijkt kijken wie het lef had om dat te doen.
Niesen in je elleboog, terwijl een papieren zakdoekje slimmer geweest zou zijn.

Het is allemaal zo onwerkelijk.
De tuin geeft de nodige afleiding.
Schoffelen en snoeien. Ik hoop dat de rozenstruiken echt weer tot leven komen, want op YouTube zei de tuinvrouw: ’10 cm boven de grond afknippen’. Maar het is genieten nu in de tuin, veel verrassingen moeten nog komen, maar al die kleuren (en geuren), heerlijk.

Snailmail
Toen ik vanmiddag een aantal kaarten en brieven schreef, voelde ik me heel even schuldig.
Want nou dwing ik een postbode wel aan het werk te blijven. Maar hoe doe je dat anders? Appen heb ik na deze digitale online week wel even gezien. Dus tekeningen, kaartjes en andere frutsels naar willekeurige mensen in mijn netwerk gestuurd.
Volgende week verstuur ik weer een serie, het moet wel leuk blijven.

Het is nu even rustig in mijn hoofd, heel even. Ik zag net de cijfers weer voorbij komen. Ook Texel is nu bereikt…spannend.

Hou elkaar (virtueel) stevig vast!