Leeswijzer: Dit is mijn verhaal zoals ik aan zijlijn meegekeken heb naar de laatste werkjaren van mijn keukentafellief. Dit is mijn persoonlijke mening en ik beschrijf de gebeurtenissen zoals ik deze ervaren heb als partner van…
Wie de schoen past trekke hem aan!

De eerste tik
Ik denk dat het drie jaar geleden is, dat de afdelingssecretaresse hem een mail stuurde met het verzoek om een afspraak te maken met de afdelingsmanager om het te hebben over Zijn vervroegd pensioen.
Dat viel rauw op zijn dak, want hij had al eerder aangegeven wel tot zijn 67e door te willen werken als docent. Daar dachten de manager, directeur en de mijnheer van personeelszaken blijkbaar anders over. Het feit dat de secretaresse een mail van die strekking stuurde verdiende geen schoonheidsprijs.

Het gesprek was kort want het aanbod was slecht. De enige die er beter van zou worden was de werkgever. Wat mij toen al verbaasde was dat de mijnheer van personeelszaken in opdracht van het management met een voorstel kwam. Bij mijn weten is die dienst er om in elk geval om de zaken van twee kanten te bekijken en ook de werknemer te beschermen tegen slechte regelingen.

Toen het voorstel door hem afgewezen werd, begon een vervelende tijd.

Ik geef toe hij is Niet op zijn mondje gevallen, kan kritisch en soms zelfs cynisch zijn en laat zich niet ringeloren. Wanneer je ruim 30 jaar in dienst bent en je sporen op veel plaatsen in de organisatie verdiend hebt mag dat best wel. Een manager moet dan met steekhoudende argumenten komen waarom je bijvoorbeeld een studiedag moet bijwonen. Vraagsturing versus aanbodsturing. 

Ach, helemaal vergeten??
Aan zijn 40-jarig ambtsjubileum werd geen aandacht besteed, het extra salaris kwam binnen maar verder bleef het stil. Het kan niet anders dan dat de afdelingsmanager het geweten heeft, als dat niet zo is, dan zou personeelszaken eens goed doorgelicht moeten worden.
Vlak voor de zomervakantie (bijna 2 maanden later) stond er een bos bloemen klaar, deze heeft hij niet opgehaald.

De tweede tik
De rol die hij had bij een grote opdrachtgever werd hem ontnomen. Er was geen sprake van onbekwaamheid zijnerzijds, maar achterklap waar grif naar geluisterd werd.
Vervolgens veranderde daardoor de inhoud van zijn werkzaamheden. Hij accepteerde dat en ging gewoon de krenten uit de pap vissen. Hij ontweek aanwezig zijn op de hoofdlocatie omdat hij er echt ziek van werd om daar te komen. Die fysieke ziekmakende weerstand heb ik verschillende keren meegemaakt.
Vlak voor de zomervakantie liep de bloeddruk zo hoog op dat er nog even bezoek aan de huisarts gebracht moest worden. 

De start van het wegpestspel
In het daaropvolgende schooljaar (2015-2016) vond de manager het nodig om een beoordelingsgesprek te voeren. Zonder een voorafgaande melding werd de (matige) beoordeling bij hem neergelegd.  Daarop volgde logischerwijs een niet al te prettig beoordelingsgesprek.

Wettelijk gezien behoort er een cyclus te zijn waarin, na een functioneringsgesprek, aangegeven wordt dat er een beoordeling gaat plaatsvinden.  Deze beoordeling stond vol met aannames en zelfs leugens. Veel onderdelen waren voor waar aangenomen zonder dat er aantoonbare onderbouwing was.  

Het kan niet zo zijn dat in een verslag van een beoordeling de woorden “ik vind” regelmatig voorkomen.
Dat is de weergave van een persoonlijke mening en niet een van een objectieve en meetbare observatie.
Op dat moment heeft hij juridische hulp ingeschakeld, want als er een spel gespeeld wordt zonder spelregels wordt het oppassen geblazen.

Bij het eerste gesprek m.b.t. de klacht over de beoordeling werd nogmaals een aanbod gedaan om vervroegd met pensioen te gaan. Voor hem voelde dit als chantage, als jij nu vertrekt, dan hebben wij het nergens meer over.
Na 36 jaar zelf ontslag nemen is natuurlijk geen optie en de mijnheer van personeelszaken zat weer aan de kant van de directie en de manager.

Als werknemer heb je geen enkele mogelijkheid om bezwaar te maken tegen de inhoud van een beoordelingsgesprek en bijbehorende verslag.
Wanneer de directeur de manager beschermt en de werknemer afvalt, heb je een zeer zware dobber om er iets aan veranderd te krijgen.
Dat was ook hier het geval. De bezwaren werden door de directeur van tafel geveegd en de beoordeling werd op kleine punten afgezwakt maar niet herzien.
Vanaf dat moment is de werkgever (lees directeur en manager) in gebreke gebleven.

• Een definitieve beoordeling hoort ondertekend te worden of in elk geval voor gezien gesigneerd te zijn, voor deze in het personeelsdossier verdwijnt.
• Er volgt altijd een plan van aanpak of een verbeterplan uit dit gesprek, ook dit moet door beiden voor gezien of mooier voor akkoord getekend worden.
• Na een beoordelingsgesprek en een verbeterplan hoort er binnen een half jaar wederom een beoordeling plaats te vinden.

Geen van bovenstaande acties heeft plaatsgevonden. Er heeft wel een verbeterplan gesprek plaatsgevonden waarin de manager achter de feiten aanliep, maar waar geen verdere verslaglegging van is. Er heeft na zes maanden geen tweede beoordelingsgesprek of een nieuw functioneringsgesprek plaatsgevonden.

De laatste loodjes
In januari 2016 vond er op zijn initiatief een gesprek plaats met de manager over zijn vertrek een jaar later. Vooral de vervanging voor zijn lessen moest geregeld worden. Net voor de zomervakantie was dat gelukkig ook het geval.
Afgelopen juni is hij 65 geworden (bedankt voor de kaart en de bloemen…..oh wacht….weer niets ontvangen).

En het bleef stil….doodstil.

Vorige week, negen dagen voor de datum die hij gekozen had om te stoppen met zijn actieve werkzaamheden, had hij een “exit” gesprek met de directeur en manager.

Vanzelfsprekend droegen zijn houding en gedrag er toe bij dat het gesprek welgeteld 13 minuten duurde.
Maar zelfs daar hadden echte onderwijskundige leiders hun eigen belangen terzijde kunnen schuiven, hun waardering kunnen uitspreken en op een waardige nette manier afscheid kunnen nemen van iemand die ruim 37 jaar werkzaam was bij deze werkgever (en de voorgangers).

De bos bloemen, chocoladeletter, speculaaskoek en de 190 euro aan VVV bonnen (waar hij zelf voor koos), heeft hij op 30 november meegenomen.  Een andere manager nam en kreeg wel de ruimte van hem om even stil te staan bij het afscheid.

De stilte omzeild.
Omdat het voor zo stil bleef, hebben we in september besloten het “formele” afscheid zelf te organiseren.

Morgen, 7 december 2016, vindt er een minisymposium plaats waarvan wij zelf de regie hebben.
De vier sprekers zijn in september al gevraagd en de locatie (vanzelfsprekend zelf gefinancierd) is geregeld.

Uit zijn ruim 40-jarige onderwijsloopbaan zijn mensen uitgenodigd (er was geen nee bij). Ze zijn er (bijna) allemaal bij.
Een aantal collega’s, de directeur en manager zijn niet uitgenodigd en ook niet welkom.
Als het moet zet ik ze persoonlijk buiten de deur.

Wat ik ervan vind?
Wat mij betreft horen een directeur en een manager die zo met mensen omgaan niet thuis in de functie die zij bekleden.
Met name de manager is niet in staat gebleken een persoonlijke mening om te zetten naar professioneel gedrag. De manager realiseert zich waarschijnlijk niet eens wat dit de afgelopen jaren met hem (en mij) gedaan heeft. Ik neem dat de manager heel erg kwalijk. 

Ik weet dat wij vandaag een prachtig feestje vieren en dat mijn keukentafellief daar met plezier op gaat terugkijken. Aan ons, de aanwezigen op het symposium, de sprekers en zijn (online) netwerk zal het niet liggen.

#AjuusROC zal ik maar zeggen dan…