Persona 5 is groot. Heel groot. Zo groot dat ik op dit moment amper op de helft ben. Vandaar dat ik deze recensie maar ga opsplitsen in twee delen. Een eerste indruk, die je nu leest, en later een terugblik als ik eindelijk alles gezien heb. Ondanks dat ik de game nog niet uit gespeeld heb, heb ik meer dan genoeg vertrouwen in de game om hem aan te raden. De gameplay is fantastisch en het verhaal - ondanks wat slordigheden en een paar grove misstappen - laat je nooit los.

Dat gezegd hebbende, Persona 5 is en blijft natuurlijk een turn-based JRPG. Gevechten bestaan dus altijd uit het selecteren van wat je gaat doen (aanval, speciale kracht, item, dat soort dingen) en vervolgens kijken wat de vijand weer gaat doen. Het tempo ligt echter lekker hoog in Persona 5. Er zijn geen overbodige tekstjes of ander oponthoud, de speler is de traagste factor in het gevecht.

Het draait natuurlijk allemaal om de Persona's, zeg maar het innerlijke zelf van een personage. Deze Persona's gebruik je voor speciale Aanvallen. Geheel JRPG-stijl hebben deze aanvallen natuurlijk types en zijn vijanden sterk of zwak tegen bepaalde soorten aanvallen. Daarbij kan het hoofdpersonage meerdere Persona's dragen, waardoor je vijanden die je in een hoek gedreven hebt kunt vragen zich bij jou aan te sluiten. Al die verschillende Persona's geven de gevechten een extra laag doordat je kunt wisselen en zo dus andere aanvallen ter beschikking krijgt. Daarnaast kun je buiten de gevechten ook Persona's samenvoegen tot een nieuwe, sterkere Persona. Het gaat, kortom, nogal de diepte in.