నవ్వు ఒక రకమైన ముఖ కవళిక
నవ్వడమంటే
రెండు పెదవులు సాగదీయ బడతాయి
నోటి నుంచీ ఒక శబ్దం వస్తుంది..
ఆ శబ్దం..
రక రకాలు
సాధారణంగా
సంతోషం..ఆనందం కలిగినపుడీ చర్య జరుగుతుంది..
ప్రతి సందర్భంలోనూ
మనం రక రకాల నవ్వులని చూస్తాం
కొందరు ముసి ముసిగా ..
కొందరు గట్టిగా..
పసి పాపలవి బోసి నవ్వులు
విరగబడి .. పగలబడి ..
వికటంగా .. కుటిలంగా . .
ప్రకటి తం గా.. అప్రకటితంగా ..
ప క ప కా .. విక వికా..
అబ్బో .. నవ్వులెన్నో
నవ్వు వ్యక్తుల మధ్య స్నేహాన్ని
సంభాషణల్లో ఉత్తేజాన్ని కలిగిస్తుంది ..
అంతేకాదు
నవ్వు అనేది ఆరోగ్యకరమైన అంటువ్యాధి ..
దీన్ని సైన్సు జెలోటాలజీ అంటుంది ..
హాస్యాలలో కూడా రక రకాలు
ఏ రంగాలలో ఉన్నవారికి
అందులో హాస్య సంఘటనలు ఎదురవుతాయి
డాక్టర్లు యాక్టర్లు కలెక్టర్లు డ్రైవర్లు కండక్టర్లు గుమాస్తాలు కవులు కళాకారులూ ..
పోతన కవిత్వము గురించి వ్రాసిన పుట్టపర్తి
ఆయన లోని హాస్యాన్ని కూడా స్పృశించారు
శ్రీనాధునిలో విపరీతమైన హాస్యముకలదు..
అతనిది మందహసితము గాదు..
అతి హసితము..
ఒక్కొక్కసారి అపహసితము గూడ..
పోతనామాత్యులయందును హాస్యమున్నది..
శ్రీనాధుడు భోగ్యవస్తువులన్నియు నమరియుండి నవ్వినవాడు..
పోతన పరమ దారిద్ర్యములోనుండి..
తృప్తిగ నవ్విన భాగ్యశాలి..
కాని నగవునందును వారికి గొంత సమ్యమనమే యున్నది..
సామాన్యముగ పోతన్నది మందహాసమే..
అరుదుగా తప్ప హద్దు మీరిన చోటుండదు..
కృష్ణుని బాల్య లీలలలో
యీ హాస్యము కొంత చోటు చేసుకొన్నది..
కాసంత యెక్కువ గూడనేమో..
తమరు చదివికొనవచ్చును..
వామనునికథలో
గురుశాప తప్తుడైన పరిస్థితిలో గూడ బలి..
తన మందహాస ప్రియత్వమును విడువలేదు..
అనగా..
దుర్భర దారిద్ర్యమునందును పోతన్న..
తన హాస్య ప్రియత్వమును మానలేదన్నమాట..
ఆ పద్యమీ క్రిందిది..
పుట్టినేర్చుకొనెనో.. పుట్టక నేర్చెనో..
చిట్టి బుధ్ధులిట్టి పొట్టి వడుగు..
బొట్టనున్న వెల్ల బూమెలునని నవ్వి
యెలమి ధరణిదాన మిచ్చెనపుడు..
కాని సాధా రణముగ నిట్టి వరుదు..
ఒక్క పదముతోనో
వాక్యముతోడనో
హాస్యమును సూచించుట పోతన్న వాడుక
యయాతి చరిత్రములోని యదువు చెప్పిన
యీ క్రింది పద్యమట్టిది..
కాంతా హేయము దుర్వికారము దురాకండూతి మిశ్రంబు హృ
చ్చింతా మూలము పీనసాన్వితము ప్రస్వేద వ్రణాకంపన
శ్రాంతి స్ఫోటక యుక్తమీముదిమి వాంఛందాల్చి నానాసుఖో
పాంతంబైన వయోనిధానమిది యయ్యతేరయీవచ్చునే..
దీనిలో
'తేర యీవచ్చునే..'
అను పదము చదివి నపుడు మాత్రమే
కాసంత మన పెదవి విచ్చును..
ఒక్కొక్కసారి
పోతన్నయే మన యెదుట నిలచి.. చిరునవ్వుతో
కెదికి హెచ్చరించుటయు కద్దు..
అట్టిది యొకటి..
తజ్జనని లోగిటంగల
రజ్జు పరంపరల గ్రమ్మరం సుతుగట్టన్
బొజ్జ దిరిగి రాదయ్యె జ
గజ్జాలములున్న బొజ్జ తఘ్ఘన్ వశమే..
అట్టి చోటులలో గూడ నితని హాస్యము లలితమైనదే..
ఈ పద్యమును చూడుడు.
''పొడుపు గొండమీద పొడుచుట మొదలుగా
బరువు వెట్టి వినుడు పశ్చిమాద్రి
మరుగు జొచ్చెగాక మసలిన చలిచేత..
జిక్కె చిక్కె ననగ చిక్క కున్నె..?? ''
ఈ పద్యము నందు నాల్గవ పాదమునందు మాత్రమే కొంత హాస్యమున్నది..
సాధారణముగ నాతనికి చేష్టలతో హాస్యమును వణించుట ప్రీతి..
ఇందుకుదాహరణములు
తమరు గోపికల క్రీడలు మొదలైన వానిలో చూడవచ్చును..
నవ్వడమంటే
రెండు పెదవులు సాగదీయ బడతాయి
నోటి నుంచీ ఒక శబ్దం వస్తుంది..
ఆ శబ్దం..
రక రకాలు
సాధారణంగా
సంతోషం..ఆనందం కలిగినపుడీ చర్య జరుగుతుంది..
ప్రతి సందర్భంలోనూ
మనం రక రకాల నవ్వులని చూస్తాం
కొందరు ముసి ముసిగా ..
కొందరు గట్టిగా..
పసి పాపలవి బోసి నవ్వులు
విరగబడి .. పగలబడి ..
వికటంగా .. కుటిలంగా . .
ప్రకటి తం గా.. అప్రకటితంగా ..
ప క ప కా .. విక వికా..
అబ్బో .. నవ్వులెన్నో
నవ్వు వ్యక్తుల మధ్య స్నేహాన్ని
సంభాషణల్లో ఉత్తేజాన్ని కలిగిస్తుంది ..
అంతేకాదు
నవ్వు అనేది ఆరోగ్యకరమైన అంటువ్యాధి ..
దీన్ని సైన్సు జెలోటాలజీ అంటుంది ..
హాస్యాలలో కూడా రక రకాలు
ఏ రంగాలలో ఉన్నవారికి
అందులో హాస్య సంఘటనలు ఎదురవుతాయి
డాక్టర్లు యాక్టర్లు కలెక్టర్లు డ్రైవర్లు కండక్టర్లు గుమాస్తాలు కవులు కళాకారులూ ..
పోతన కవిత్వము గురించి వ్రాసిన పుట్టపర్తి
ఆయన లోని హాస్యాన్ని కూడా స్పృశించారు
శ్రీనాధునిలో విపరీతమైన హాస్యముకలదు..
అతనిది మందహసితము గాదు..
అతి హసితము..
ఒక్కొక్కసారి అపహసితము గూడ..
పోతనామాత్యులయందును హాస్యమున్నది..
శ్రీనాధుడు భోగ్యవస్తువులన్నియు నమరియుండి నవ్వినవాడు..
పోతన పరమ దారిద్ర్యములోనుండి..
తృప్తిగ నవ్విన భాగ్యశాలి..
కాని నగవునందును వారికి గొంత సమ్యమనమే యున్నది..
సామాన్యముగ పోతన్నది మందహాసమే..
అరుదుగా తప్ప హద్దు మీరిన చోటుండదు..
కృష్ణుని బాల్య లీలలలో
యీ హాస్యము కొంత చోటు చేసుకొన్నది..
కాసంత యెక్కువ గూడనేమో..
తమరు చదివికొనవచ్చును..
వామనునికథలో
గురుశాప తప్తుడైన పరిస్థితిలో గూడ బలి..
తన మందహాస ప్రియత్వమును విడువలేదు..
అనగా..
దుర్భర దారిద్ర్యమునందును పోతన్న..
తన హాస్య ప్రియత్వమును మానలేదన్నమాట..
ఆ పద్యమీ క్రిందిది..
పుట్టినేర్చుకొనెనో.. పుట్టక నేర్చెనో..
చిట్టి బుధ్ధులిట్టి పొట్టి వడుగు..
బొట్టనున్న వెల్ల బూమెలునని నవ్వి
యెలమి ధరణిదాన మిచ్చెనపుడు..
కాని సాధా రణముగ నిట్టి వరుదు..
ఒక్క పదముతోనో
వాక్యముతోడనో
హాస్యమును సూచించుట పోతన్న వాడుక
యయాతి చరిత్రములోని యదువు చెప్పిన
యీ క్రింది పద్యమట్టిది..
కాంతా హేయము దుర్వికారము దురాకండూతి మిశ్రంబు హృ
చ్చింతా మూలము పీనసాన్వితము ప్రస్వేద వ్రణాకంపన
శ్రాంతి స్ఫోటక యుక్తమీముదిమి వాంఛందాల్చి నానాసుఖో
పాంతంబైన వయోనిధానమిది యయ్యతేరయీవచ్చునే..
దీనిలో
'తేర యీవచ్చునే..'
అను పదము చదివి నపుడు మాత్రమే
కాసంత మన పెదవి విచ్చును..
ఒక్కొక్కసారి
పోతన్నయే మన యెదుట నిలచి.. చిరునవ్వుతో
కెదికి హెచ్చరించుటయు కద్దు..
అట్టిది యొకటి..
తజ్జనని లోగిటంగల
రజ్జు పరంపరల గ్రమ్మరం సుతుగట్టన్
బొజ్జ దిరిగి రాదయ్యె జ
గజ్జాలములున్న బొజ్జ తఘ్ఘన్ వశమే..
అట్టి చోటులలో గూడ నితని హాస్యము లలితమైనదే..
ఈ పద్యమును చూడుడు.
''పొడుపు గొండమీద పొడుచుట మొదలుగా
బరువు వెట్టి వినుడు పశ్చిమాద్రి
మరుగు జొచ్చెగాక మసలిన చలిచేత..
జిక్కె చిక్కె ననగ చిక్క కున్నె..?? ''
ఈ పద్యము నందు నాల్గవ పాదమునందు మాత్రమే కొంత హాస్యమున్నది..
సాధారణముగ నాతనికి చేష్టలతో హాస్యమును వణించుట ప్రీతి..
ఇందుకుదాహరణములు
తమరు గోపికల క్రీడలు మొదలైన వానిలో చూడవచ్చును..
Related Articles
This post first appeared on à°ªà±à°Ÿà±à°Ÿà°ªà°°à±à°¤à°¿ సాహితీ, please read the originial post: here
