ش شہر سیالکوٹ دی طرف پُورن،
گُرو وِداع کیتا مہربان ہو کے
باغ آپنے وچ آسّن آن لایا،
بارھِیں ورھِیں راجے نِگہوان ہو کے
لوک آکھدے مویا ہے خصم ایہدا،
تخت اُجڑے تدوں ویران ہو کے
قادریار ترونکیا جا پانی،
داکھاں پکّیاں نی سوادھان ہو کے
14
ص صفت سن کے کرامات ظاہرا،
سارا شہر ہما کے آوندا ای
باراں برس گزرے لکھے کون کوئی،
پڑدہ پا کے مُکھ چھپاوندا ای
جے کوئی آکے پاس مراد منگے،
نام ربّ دے آس پُجاوندا ای
قادریار جاندے دُکھ دُکھیاں دے،
پُورن انّھیاں نین دیواوندا ای
15
ض ضرب چلاوندا جوت ایسی،
راجا سنے رانی چل آیا ای
اگے اگے سلواہن تے پِچھے لُونا،
رب دوہاں نوں باغ لیایا ای
پُورن جانیا ماتا تے پِتا آئے،
جیہناں مار کُھوہے گھتوایا ای
قادریار میاں اگوں اٹھ پُورن،
چُمّ چَرن تے سِیس نِوایا ای
16
ط طرف تیری متّھا ٹیکنے نوں،
راجا کہے اسّیں سیوادار آئے
اگّوں اٹھ کے تُدھ فقیر سائیں،
وڈا بھار ساڈے سر چاڑھیا ئے
میرے بھانے تے راجیا رب تینوں،
کر گُراں دے روپ اوتاریائے
قادریار توں دیس دا مَل خاوند،
تاں میں ایتنا بچن پکاریا اے
17
ظ ظاہر حقیقتاں کریں راجا،
کیوں کر چل کے آیوں استھان میرے
راجا آکھیا سُنو فقیر سائیں،
گھر نہیں ہوندی سنتان میرے
آنگن دِسّے نہ کھیڈدا بال مینوں،
سُنجے پئے نی محل ویران میرے
قادریار میاں چَویہہ برس گزرے،
گھر دسدا ای نہیں نشان میرے
18
ع علم ساڈے وچ آوندا اے،
اک پُتر تیرے گھر ہے ہویا
اوہنوں جا کے وچ اجاڑ دے جی،
وانگ بکرے دے کسے ہے کوہیا
اوہدی وارتا راجیا دسّ مینوں،
کس دُکھ آزار دے نال مویا
قادریار سلواہن نوں اوس ویلے
آیا یاد پُورن بھر نین رویا
19
غ غیر ہویا راجا اوس ویلے
زمیں ویہل نہ دیوے جے غرق جائی
اک بال میرے گھر جمّیا سی،
رانی اِچھراں اوس دی شِکم مائی
ماتر ماں نوں ویکھ کُدھرم ہویا،
سُن ماریا اوس دی داد خواہی
قادریار کہندا پُورن بھگت اگوں،
راجا مائی جھوٹی پُتر دوس ناہی
20
پھ پھول کے وارتا دس مینوں،
پُورن آکھدا پُتر دی گل مائی
گھر ہوگُ اولاد جو تُد تیرے،
جو کجھ ورتی زبان تھیں دس سائی
سچو سچ نِتار کے دس مینوں،
جُھوٹھی گل نہ کہیں تُول مُول کائی
قادریار اولاد دی سِک مندی،
لُونا کھول کے بھید چا دسیا اے
21
ق قہر ہویا تقصیر میتھوں،
رانی کھول کے سچ سنایا اے
پُورن نہیں بُھلا، بُھلی میں تتی
جدوں ملن محلاں وچ آیا اے
گلّاں کیتیاں بہت بے حدیاں میں،
ہتھیں آپنی لال گوایا اے
قادریار سلواہن نوں اوس ویلے،
لہُو پُھٹ نیناں وچوں آیا اے
22
ک کرم کیتے تُدھ ہِین میرے،
راجا کہے لُونا ہینسیاریئے نی
ایہہ جیہا پُتر نہ آوندا ہتھ مینوں،
تُدھ مار گوایا ای ڈاریئے نی
صورت ویکھ کے آپ کُدھرم ہوئیوں،
تُہمت دے کے پُتر کیویں ماریئے نی
قادریار جے جاندا تدوں تینوں،
تیری لیکھ کردا چنچل ہاریئے نی
23
ل لِکھیاں ورتیاں نال اوہدے،
پُورن آکھدا جان دے بھوگ راجا
ایہدے وس ناہی ہوئی رب ولّوں
لِکھیا ہویا سی ایہہ سنجوگ راجا
اک چاول دا دانہ ایہہ چکھ ماتا،
جودھا پُتر تُساں گھر ہوگُ راجا
قادریار پر اوس دی ماؤں وانگوں،
ساری عمر دا ہوسی وجوگ راجا

م ملن آئی مائی اچھراں جی،
لوکاں آکھیا آیا ہے سادھ کوئی
تیرے پُتر دا باغ ویران ہویا،
لگاپھیر ہے کرن آباد کوئی
میں بھی لے آواں دارُو اکھیاں دا،
پُورن چھڈ گیانہ سواد کوئی
قادریار ایہہ بھی لکھ وٹنی ہاں،
دارُو دئے فقیر مراد کوئی
25
ن نظر کیتی پُورن پرت ڈِٹّھا،
ماتا آوندی اے کسے حال مندے
اڈّو کھوڑیاں بہت حیران کیتی،
راہواں نظر نہ آوندے خار کنڈے
پُورن ویکھ کے سہہ نہ سکیا ای،
روء اُٹھیا ہوئے حیران بندے
قادریار ہن کھول توں گل ساری،
پُورن کس طرحاں ماؤں دے درد ونڈے
26
و ورتیا کیہ تیرے نال ماتا،
پُورن آکھدا دس کھاں سار مینوں
تیرے روندی دے نین بصیر ہوئے،
نظر آوندا ایہہ آزار مینوں
ماتا آکھدی درد نہ پھول بیٹا،
پایا پُتر اندھیر غُبار مینوں
قادریار مندے سُل پُتراں دے،
گیا درد وچھوڑے دا مار مینوں
27
ہ ہتھ نہیں آوندے موئے ماتا،
پُورن آکھدا مائی توں رو ناہیں
ارجن داس جیہے ڈھائیں مار گئے،
بنیا ہور کوئی ابھمنیو ناہیں
رب کرے نہ کسے نوں سَل لگے،
بنیا آدمی دا بت سو ناہیں
قادریار دلیریاں دے پُورن،
ماتا تُوں دلگیر بھی ہو ناہیں

28
ل لئی آواز پچھان ماتا،
سچ آکھ بیٹا کِتھوں آیا ہیں
کیہڑا مُلکھ تیرا کیندا پُتر ہیں تُوں ،
کیہڑی ماں کرماں والی جایا ہیں
اکِھیں دِسے تاں صُورتوں لبھ لواں،
بولی ولوں تاں پُتر پرتایا ہیں
قادریار آکھے دسّیں سار مینوں،
جاں میں بُھلی جاں ربّ ملایا ہیں

پُورن آکھدا ماں نُوں بھل ناہیں،
توں تاں بیٹھ کے سمجھ کر سار میری
ٹِلّا ملکھ تے پُت میں ناتھ دا ہاں،
ایہہو جوگ کماونا کار میری
مُڈھوں شہر اوجین برادری دے،
راج بنسیاں دی دنیا دار میری
قادریار سلواہن دا پُتر ہاں میں،
پُورن نام تے ذات پریار میری
30
ی یاد نہ ماں نوں غم رہیا،
پڑدے سُندیاں اکھیں دے کُھل گئے
پُورن ویکھدی نُوں تھنِیں دُدھ پیا،
دھار مُکھ پرنالڑے چل گئے
سینے نال جابھج کے لایو سُو،
رب سُکھ دِتے دُکھ بُھل گئے
قادریار میاں مائی اِچھراں نوں،
شان شوق ہوئے دُکھ بُھل گئے

1
الف آپ خدا ملایا ہے،
پُتر بارھِیں ورھِیں پھیر ماپیاں نوں
نالے ماتا نوں اکِھیاں دتیاں سو،
نالے لال دِتا اکلاپیاں نوں
راجا اٹھ کے اوس دے گل لگا،
پچھوتاوندا بچن الاپیاں نوں
قادریار کہندا پُورن بھگت اوہنوں،
پچھوتاؤ نہ وقت ویہاپیاں نوں
2
ب بہت ہوئی پشیمان لُونا،
پُورن ویکھدی نوں چڑھ تپ جائے
روسیاہ ہویا پڑدے جوت چلی،
زمیں ویہل نہ دے جو چُھپ جائے
پُورن نظر کیتی لُونا کھلی پِچھے،
لوک پاس آون چڑھ دَھپ جائے
قادریار جو جو متھا ٹیکدا ہے،
لُونا نال حیرانگی کھپ جائے
3
ت تُوں نہ ہو غم ناک مائے،
پُورن آکھدا لُونا نوں حال کوئی
تیرے وسّ ناہیں سُندا کول راجا،
پِچھلا رکھیں نہ خواب خیال کوئی
دامنگیر میں اپنے باپ دا ہاں،
جس پُچھیا نہیں احوال کوئی
قادریار جیہی میرے باپ کیتی،
ایسی کون کردا پُتر نال کوئی
4
ث ثابتی اک نہ بچن کیتا
راجا گھٹ لتھا شرمندگی توں
دِلوں جاندا کیہ میں ورتیا سی،
سخت دل ہویا ایہدی زندگی تھوں
درگاہ وچ میں کیہ جواب دیساں،
کم مول نہ ہویا پسِندگی توں
قادریار سلواہن دا اُت ویلے،
رنگ زرد ہویا شرمندگی تھوں