Ένα ναυάγιο το κορμί,με ένα μυαλό, πανί σχισμένοτην ρώτα να γυρεύειγια ένα λιμάνι βυθισμένο,αρχαίων χρόνωνμε μια αγκαλιά ανθοδέσμημε λειχήνες και βρύα,σε έρημο τόπο να σαπίζεικι μ’ έναν ήλιο οπιομανήπου σε γελάτην πίπα του να καπνίζειταξιδεύει.Τι το θωρείς αυτό που σε περιμένει;Ταξίδι είναι τι το γυρεύεις;Κάθε ρυτίδα μου αξίζει χαράμιμια καλημέραμα καληνύχτα καταλήγειΤούτο το βλέμμαδεν βουρκώνει…