Μια χούφτα παιδί με ανάσα τόσο δα μικρή, μα… με καρδιά τόσο μεγάλη που μας χωρά όλους. Δυο μάτια μεγάλα, που χρώμα δεν πήραν ακόμα. Περιμένουν τον κόσμο να φανεί με ένα χαμόγελο και ένα κλάμα αγνότερο του αγνού. Ανάξια η κληρονομιά μα με ευγενείς απογόνους το χρώμα των ματιών θα εκδικηθεί αγνά και ταπεινά και εγώ… μόνο το περιμένω. Για αυτό γράφω με ένα πεζό λόγο. Ένας άθλιος πρόγονος