Μιλάμε για την μοναξιά, για την απομόνωση, τον θρίαμβο του ατομικισμού, αναλύουμε τις κοινωνικές συνθήκες που οδηγούν σε αυτά, την οικονομική κρίση, την στρεβλή τεχνολογική ανάπτυξη…Το πολιτικό αδιέξοδο, ο αχταρμάς πολιτικών θέσεων που προσπαθεί να χωρέσει σε σκουριασμένα δόγματα ψάχνοντας απεγνωσμένα ταυτότητα, δηλητηριάζοντας την υγιή ελευθεριακή σκέψη.Μπερδεμένα πιτσιρίκια και ζαλισμένοι σαραντάρηδες κρεμάνε ταμπέλες στους εαυτούς τους, αποστηθίζουν τσιτάτα φιλοσόφων και τα επαναλαμβάνουν μηχανικά.Λατρεύουν νεκρούς ηγέτες μα μισούν αυτούς που λατρεύουν τους ζωντανούς.»Αγωνιστές» που παροπλίζουν οικιοθελώς τους εαυτούς τους απαντώντας, πως μεγάλωσαν στο «γιατί» του καθρέπτη τους, πετώντας τη σκυτάλη με γυρισμένη τη πλάτη στο πουθενά.

Διελυμένες σχέσεις που διακπεραιώνονται με αυτιστικού τύπου οργασμούς.Σχέσεις που διατηρούνται στα πλαίσια του πρέπει και του φόβου της οικονομικής καταστροφής.Ζώντας ψεύτικες στιγμές που αντιγράφουν από κουλτουριάρικες ταινίες ή ακόμα και από ρομαντικές κομεντί που παρακολούθησαν το προηγούμενο βράδυ και ενισχύουν το ψέμα τους γεννώντας.Ως μέσο αποσυμπίεσης χρησιμοποιούν τον εξευτελισμό του συντρόφου τους βρίζοντάς τον στον κουμπάρο ή στην δήθεν φιλενάδα.Πληρωμένο σεξ, strip-show και μεθύσια τύπου κολεγιακής αδελφότητας συμπληρώνουν τη θλιβερή συνθήκη.

Φίλοι που ανταγωνίζονται, μετρώντας τον ανδρισμό τους σε θορυβώδεις συζητήσεις, φουσκώνοντας από περηφάνεια κράζοντας «στα λεγα», φιλίες που τις συντηρούν πεθαμένα τηλεφωνήματα.Ψέμματα για να σε λυπηθούν, ψέμματα για να σε φροντίσουν, ψέμματα για να μην δείξεις πως ζηλεύεις, αλήθειες για να προσβάλεις, αλήθειες για να πληγώσεις.Ψέμματα για να μην πληγώσεις, ψέμματα για να μην σε λυπηθούν.»Φιλικές» συμβουλές, να χαμε να λέγαμε, φτηνό κουτσομπολιό μόλις κλείσει η πόρτα, ουσίες και αλκόολ για να αντέξει ο ένας τον άλλον…

Έχουμε χάσει το δάσος κοιτώντας το δέντρο.Η αιτία δεν είναι έξω από εμάς, είναι μέσα μας.Η έπαρση, ο εγωισμός,η απαξίωση της ύπαρξης του διπλανού μας πείθοντας τον εαυτό μας πως είμαστε εξυπνότεροι, πιο μορφωμένοι, πιο ώριμοι, πως κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια και πως πρέπει σώνει και καλά να την επιβάλλουμε κιόλας.Αρνούμαστε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας πιστεύοντας πως δεν υπάρχει λόγος και πως πρέπει οι άλλοι να αλλάξουν.Βρίσκουμε απάγκιο στους ψυχαναγκασμούς μας,στις φοβίες μας, στις ανασφάλειές μας.Κρυβόμαστε στις σάπιες, ανήλιαγες καλύβες των παιδικών μας τραυμάτων γιατί δεν αντέχουμε τον εαυτό μας και δεν έχουμε το κουράγιο να τον αλλάξουμε.

Δεν ακούμε τον απέναντι, δεν τον βλέπουμε καν..Είμαστε τόσο εγωιστές που βλέπουμε παντού την προβολή του εαυτού μας.Προβάλουμε σε κάθε ευκαιρία δικά μας συναισθήματα, δικά μας θέλω, δικά μας πρέπει, κυκλοφορούμε συνεχώς με έναν καθρέπτη ακριβώς μπροστά μας και όταν κάποιος καταφέρει να μπεί ανάμεσα σε μας και τον καθρέπτη τον απορρίπτουμε, φοβόμαστε πως θα μας αλλάξει, θα μας βγάλει από το βόλεμα των οικίων ψυχαναγκασμών μας και τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το άγχος μας, θα πρέπει να δούμε τη πραγματικότητα.Μα πώς να αντιμετωπίσεις μια πραγματικότητα που την αντιλαμβάνεσαι ως έχει για πρώτη φορά;Όσο μεγαλώνεις γίνεται όλο και πιο δύσκολο, προτιμάς λοιπόν να κρυφτείς, να κουλουριαστείς στη γωνιά σου και να απορρίψεις τους «επικίνδυνους» φίλους, να παραμυθιαστείς με μακρόπνοα γήινα σχέδια, να απαξιώνεις χωρίς σκέψη όποιον κοινωνικό αυτοματισμό, ακόμα και αν κινείται πρός τη σωστή κατεύθυνση, να θρέφεις την αλαζονεία σου και να απογειώνεις την έπαρσή σου…Όλα στο βωμό του φόβου της αλλαγής, στο βωμό της στείρας και της άκοπης σταθερότητας.

Έχουμε σκορπίσει το «εγώ» μας, το έχουμε μοιράσει σε άπειρες κόπιες, απαιτούμε από τους γύρω να σκέφτονται όπως εμείς και όταν δεν το κάνουν θυμώνουμε, νοιώθουμε προδομένοι.Σκόρπια «εγώ», μικρά, αδύναμα, άδεια, τσουλάνε σε σελφοκόνταρα, τα καταπίνουμε και τα φτύνουμε πάλι πρός τα έξω.Καλύπτουμε το αίσθημα της ανυπαρξίας μας με τον εγωισμό μας.Γεννιόμαστε από το τίποτα, ζούμε ένα τίποτα και καταλήγουμε στο τίποτα.Η ασφάλεια του «τίποτα»ορίζει την ύπαρξή μας..

S.H.