Που είναι άραγε οι άνθρωποι; που είναι άραγε τα παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία; Που είναι άραγε η ζωή μας; Προσκολλημένοι σε μία οθόνη από το πρωί μέχρι το βράδυ και κάνεις δεν λέει να καταλάβει ότι ο κόσμος μας διαλύεται. Παθητικοί καταναλωτές της μόδας αδιαφορώντας για οτιδήποτε συμβαίνει πέρα από την οθόνη μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αντικατασταθεί από τα κινητά και η ευτυχία των ανθρώπων πλέον εξαρτάται από την γρήγορη απόδοση του ίντερνετ.  Κυνηγούν την ταχύτητα, τρέχουν για να προλάβουν κάτι. Τρέχουν με τέτοιους ρυθμούς που στο τέλος ξεχνούν τον εαυτό τους πίσω και όταν αντιληφθούν ότι τους λείπει είναι ήδη πολύ αργά..Επικρατεί παντού το χάος , η βιασύνη και η αδιαφορία σαν να βρίσκονταν στις οδηγίες χρήσης της ζωής.  Οι άνθρωποι ξεχνούν τα όνειρα και τους στόχους τους και αναβάλουν τα πάντα για αύριο ή για μεθαύριο ξανά και ξανά βάζοντας άλλες προτεραιόττητες . Έτσι ρώτησα κάποτε φοβισμένη: ”Πρόλαβε άραγε κανείς; Έφτασε άραγε κανείς εκεί που ήθελε; Ήρθε άραγε ποτέ το αύριο; ” κανείς δεν μου απάντησε, όλοι βιάζονταν..