Μου λείπουν τα χρόνια του δημοτικού.. Εκείνα τα χρόνια που δεν έπρεπε να στείλεις μήνυμα σε κάποιον για να του δείξεις οτι τον θέλεις στη ζωή σου . Τότε που οι παρεξηγήσεις δεν είχαν διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ημερών. Μεγαλώνοντας ,καθημερινά χάνουμε ανθρώπους απο την ζωή μας χωρίς καμία εξήγηση και αν πραγματικά σκεφτούμε την αιτία..Η απάντηση θα είναι ο εγωισμός. Έχουμε μετατρέψει την φιλία , την αγάπη και τις σχέσεις σε εμπόριο. Δεν δίνουμε αν δεν πάρουμε και δεν παίρνουμε αν δεν δώσουμε. Κάπως έτσι λοιπόν οι άνθρωποι φεύγουν κι εμείς δεν αντιδράμε μέχρι που μένουμε μόνοι και η ανάγκη μας για ανθρώπινη συντροφιά υπερισχύσει δίνοντας μια ολιγοήμερη άδεια στο εγώ μας.  Μα ακόμα και τότε κρυβόμαστε πίσω απο μάσκες. Χρησιμοποιούμε όμορφες και πολύτιμες λέξεις με σκοπό να τους κερδίσουμε πίσω μα στην πραγματικότητα  πάντα θα έχουμε κάτι να πούμε. Πάντα θα είμαστε καλύτεροι. Ποτέ και κανείς δεν μας είναι αρκετός..

Ούτε καν εμείς για τον εαυτό μας..