Nie tak wcale dawno temu na świat przyszedł mały ptaszek. Był bardzo mały; tak mały, że prawie niezauważalny. Jego rodzina nie dostrzegła go wśród swojego potomstwa, bo był wielkości muchy; i chociaż był śliczny i szczebiotał wesoło do swoich rodziców, to nikt, ale to nikt go nie zauważył. Gorzej, rodzice myśleli, że był muchą, i próbowali go złapać i zjeść. Mały ptaszek wkrótce stał się bardzo nieszczęśliwy i musiał uciekać z rodzinnego gniazdka.
A był to bardzo śliczny ptaszek; czerwony ze złotym brzuszkiem. Miał drobniuteńki dzióbek, żółciutki jak słoneczko, którym śpiewał swoje własne piosenki. Jego skrzydełka zakończone były niebieskimi piórkami. Musiał trzepotać nimi co sił, by wzbić się do góry, a jego jedynymi towarzyszami były muchy i inne małe, latające owady. Nie lubił ich bardzo, bo były brzydkie i złośliwe, i choć czasem próbował się z nimi zaprzyjaźnić, zawsze okazywało się, że chciały mu tylko zrobić krzywdę. Pewnego dnia zaplątał się w pajęczynę i omal nie umarł, ale na szczęście oswobodził się dzięki swojemu ostremu dzióbkowi. Uleciał do góry i postanowił, że pofrunie gdzieś daleko, gdzieś, gdzie będzie bezpieczny.
Gdy tak leciał, pajęczyna przylepiona do jego piórek poczęła lśnić w słońcu. – Pięknie się błyszczę! – zawołał ptaszek i był szczęśliwy jak nigdy dotąd. Ale zaraz potem zmartwił się, bo pomyślał, że jest tak mały, że nikt przecież nie widzi jego i jego błyszczących od pajęczyny piórek. Leciał więc dalej, ale był coraz bardziej głodny i wkrótce opadł z sił. Sfrunął na ziemię obok małej kałuży pod lasem. Co było dalej? A no, smutna historia. Bo ptaszek był tak mały, że wszyscy chcieli go zabić, i w końcu zjadła go przydrożna żaba. I tyle było z maleńkiego ptaszka i jego życia.
