Asu, dışa dönük, şen şakrak ve kendini çok iyi ifade eden bir kadın. Evli ve iki kızı var. Bundan iki yıl önce, beraber olduğumuz bir gün, kalbini acıtan sırını paylaştı. “Kocasıyla hiç mutlu olmadığını, ondan ayrılmak istediğini ve kocasının aldattığından da şüphelendiğini söyledi “ sesi titreyerek.

Çok şaşırdım. Araları gayet iyi görünüyordu. Bununla kalmadı. Asu eşiyle ilgili olaylar… Olaylar… Yaşadı.

Biri size böyle bir şey söylediğinde aslında amacı sadece size derdini anlatmak olmuyor. Asu belki de “Çok haklısın, bütün erkekler böyle” cümlesini duymak ya da cesaret verecek birkaç cümle bekliyordu benden. Oysaki ben doğru adres değildim.

İnsanların yürüdükleri yolda iniş çıkışların olduğunu hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını Biliyordum. Siz ne derseniz deyin herkes kendi bildiğini yapacağını ve hatta onun bana düşman olacağını biliyordum. Elbette bende kendimi kötü hissettim. Kendimi onun yerine koydum. Acısına ortak olmak istedim ama biliyordum bu yol tek kişilik bir yol olduğunu öğrendiğim için, gerçi fazla yorum yapmadım. Yuvarlak cümlelerle geçiştirdim. Ve sonra ne oldu derseniz. Kocasından boşanmadı. Geçenlerde sosyal medyada bir fotoğraf paylaştı aşkımız 15 yaşında diye. Bir tek ben anladım o resimde ki Asu’nun kederini.

 Jean-Paul Sartre demiş ki” İnsanın özgürlüğü, kendisine yapılanlara karşı takındığı tavırda gizlidir.” Doğru değil mi? Gerçekten insanlar tepki verirken nadiren dürüst olurlar. Çünkü dürüst davranmak bir bedel ödemeyi gerektirir. Bu bedeli ödememek içinde genellikle özgürlüklerinden vazgeçerler. İşte Asu’nun da yaptığı tamda bu olduğunun düşünüyorum. Alışkanlıklar, çocuklar, Çocukların okulları, kredi ile alınmış evler, sosyal çevre, tek başıma ayakta durabilir miyim? Soruları, pişmanlıklar ama yine de kendine söz geçirememek.

Gelin burada bir söz verelim,

Kalbimde ve beynimde korkuların yer etmemesi için, kendimize,

Ne olursa olsun her şeyi göz önüne alacağıma ve hayat yolunda kendime karşı dürüst olacağıma.

Söz mü?

Biliyorum çok zor. Ama imkansız değil.