"-Αυτό που μας ξεχωρίζει, είναι ότι εγώ κάνω ό,τι μπορώ για όσα θέλω, ενώ εσύ όσα σου επιτρέπουν.

-Ή μπορεί απλά να μη τα θέλω. 

-Ή μπορεί απλά να μη τα θέλεις, σωστά."

Ήταν τόσο κρύα και σκοτεινά, η ζωή έμοιαζε ασπρόμαυρη. Η βροχή είχε μουσκέψει το παλτό του  και τα καλοκουρεμένα του μαλλιά και τη χάρτινη σακούλα που κρατούσε. Την κοίταζε απ' έξω, πόσο χαρούμενη και πετυχημένη έδειχνε. Πόσο σίγουρη και άπιαστη. Πόσο ακατάλληλη. Μπορούσε να μπει. Μπορούσε να της μιλήσει. Μπορούσε να τη δει. Επέλεξε όμως να αφήσει τη σακούλα του απέξω κι να φύγει. Όπως αγνόησε και τις κλήσεις της. Ίσως κάποιος έπαιρνε τη σακούλα, ίσως να την έβρισκε εκείνη και να καταλάβαινε. 

Καθώς περπατούσε κόντρα στο δυνατό άνεμο, αναπόλησε εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ, που την είχε ξαναδεί. Είχε τόσο κόσμο που ποτέ δε θα του έδινε σημασία, ούτε εκείνος φυσικά είχε σκοπό να της μιλήσει. Όχι, μέχρι που είδε τόσους παλιούς γνωστούς να την χαιρετούν εγκάρδια και χώθηκε και εκείνος στη σειρά για μία τυπική αγκαλιά διαρκείας, με αμοιβαία τρεμάμενες ελπίδες και αστειευόμενες πικραμένες περηφάνιες.

Η κρυφή του δύναμη ήταν τα επιβάλει όλα τα τελευταία της επαφής τους. Πετούσε τις τελείες του εδώ κι εκεί, από τη πρώτη στιγμή, μέχρι να μη του μείνει καμία. Μέχρι που άφησε και την πιο κρυμμένη, μέσα στη σακούλα. Σα να ήταν κάποιο κατόρθωμα αυτή του η αδιαφορία. Σα να τελείωσε κάτι. Σα να έχει κάποια σημασία. 

Και το όταν έπιασε στα χέρια της, η αφιέρωση έλεγε "ο φυγάς νικά. ο επιμένων απλώς αποζητά.". Έσκισε προσεκτικά τη σελίδα, την έβαλε στην τσάντα της και το άφησε μέσα στη σακούλα.