...

Όλη μου τη ζωή με θυμάμαι να προσπαθώ να ξεφύγω ή να κρυφτώ από αναμνήσεις και όσα είχα /ήμουν / ένιωθα παροδικά και πλέον μου λείπουν. Γι' αυτό έχω τάσεις φυγής. Ίσως και επειδή φοβάμαι να μου παραδεχτώ ότι μ' αρέσει να δένομαι, παρ' όλο που το αποφεύγω. Γενικά το τέλος, πριν το τέλος με τρομοκρατεί, συνεπώς δεν του επιτρέπω την ύπαρξη ή φροντίζω να το ορίσω η ίδια. Είμαι κτητική με τα κομμάτια μου που οι άλλοι μπορούν να πάρουν φεύγοντας, πληρώνοντάς με κάτι λιγότερο. Το θεωρώ αδικία κι έτσι δημιουργείται μία πικρία. Ανόητα και περιττά περίπλοκη, όπως πάντα! Απαιτείται ένα ξεχωριστό επίπεδο σθένους να μη βλέπεις τις αnάγκες/επιθυμίες σου, ειδικά τις πεζές, ως αδυναμίες. Δεν υπάρχει κάτι πιο ταπεινωτικό από το να αποδέχεσαι όσα είσαι και δεν εγκρίνεις. Τα γράφω, όμως, για αν μη τα ξεχνάω, γιατί το παθαίνω αυτό.

Επιπρόσθετα, δύο άνθρωποι που είναι μαζί, δε λέγονται δεσμευμένοι. Δεν έχει δεσμά ούτε ο έρωτας, ούτε η αγάπη, ούτε ο πόθος, ούτε η αποδοχή. Δύο άνθρωποι που αποφασίζουν να είναι μαζί, που θέλουν να δώσουν μορφή σε αυτό που έχουν και να μετατραπούν αμοιβαία σε μία βελτιωμένη εκδοχή τους, ονομάζονται σμιλεμένοι (σαν γλουτιαίοι μυς). Το σμίλεyμα, λοιπόν, μπορεί να διαρκέσει χρόνια, πάντα μπορεί να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο, με βήματα αργά και αποφασιστικά. Είναι μία ομαδική εργασία, με στόχους, όνειρα και δημιουργικότητα. Δεν είναι εύκολο ή απλό, όπως και ο έρωτας, αλλά με τον σωστό συνοδοιπόρο είναι δώρο. Η δέσμευση, στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι δέσμευση στον εαυτό, τις επιθυμίες, τα όνειρα και τους στόχους. 

Είναι ισοπεδωτικό για τα υψηλά ιδανικά του έρωτα να λες ότι αυτό που είσαι με το αντικείμενο του πόθου σου είναι, απλώς, δεσμευμένος. Μπορείς να γίνεις αφιερωμένος. Αλλά, bitch please, όχι δεσμευμένος. Γίνε δεσμευμένος με την εφορία και την ΔΕΗ. Και μαζί θα είστε σμιλεμένοι, για να ταιριάζετε και να γίνεστε καλύτεροι.