Ik ben 12 en sta op de slaapkamer van mijn broer. Er hangt afhankelijk van het moment van de dag een roze tot donkerrode gloed en op elk moment de geur van zweetsokken, ongewassen beddengoed, niet afgeschoten vuurwerk, stripboeken en pis van het hok vol witte muizen. De zon schijnt door de halfopen rode luxaflex en ik heb zicht op de straat voor ons huis.
De aftandse legergroene Saab komt aanrijden, stopt aan het begin van de straat en niemand stapt uit. Die niemand is mijn vader. Hij toetert een keer.

Mijn broer loopt bepakt met een plastic tas en weekendtas richting de auto. Een weekendtas die dit keer niet voor een weekend is. Hij kijkt niet achterom, niet omhoog naar zijn kamer waar ik verdekt sta opgesteld. Hij stapt in, de auto rijdt weg.

Ik verstop me in de badkamer, de enige deur van de wereld die ik claustrofobisch als ik ben op slot durf te doen en jank de ogen uit m’n kop in een stapel was op de wasmand. Mijn broer gaat bij m’n vader wonen. Hij heeft niet eens afscheid van me genomen, al vraag ik me af of ik dat had gewild, of ik überhaupt wist wat ik wilde. Wel weet ik dat ik het verschrikkelijk vind dat hij gaat. Zonder mij.

Ik was m’n gezicht, kijk in de spiegel, zucht diep en huppel met twee treden tegelijk naar beneden. Ik loop de kamer in en doe alsof ik een liedje in mijn hoofd heb. Dancing in the dark, fonetisch. Niets laten merken aan m’n moeder en stiefvader, het is al erg genoeg.