Πώς μία γυναίκα μπορεί να φτάσει από τα skinny jeans στις παντελόνες και τα XXL ρούχα; Πολύ εύκολα! Αρκεί ένας χρόνος κλείσιμο στο σπίτι για να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά!

Στην αρχή φοράς κολάν και φαρδιά πουλόβερ για να είσαι άνετα. Κάνεις τις δουλειές του σπιτιού, κάθεσαι. Κάθεσαι στον υπολογιστή. Κάθεσαι στον καναπέ. Κάθεσαι στην καρέκλα. Ξαπλώνεις γιατί πόνεσε η πλάτη σου. Κι όλη-όλη η ποικιλία της ζωής αυτή είναι. Οι βόλτες είναι πολυτέλεια που έχεις ξεχάσει, οπότε τα καλά σου φορέματα που αμέσως θα σου έλεγαν την αλήθεια σε άλλη περίπτωση, είναι βαθιά κρυμμένα στη ντουλάπα.

Μαγειρεύεις μακαρόνια, ρύζι, όσπρια (αν και όταν υπάρχουν), πατάτες. Τρως πολύ ψωμί με τη δικαιολογία (και συχνά την αλήθεια) πως το φαγητό δεν είναι αρκετό και κάπως πρέπει να χορτάσεις την πείνα σου.

Είναι κι εκείνο το Κατοχικό σύνδρομο που από κάπου κληρονόμησες, "Φάε τώρα γιατί αύριο μπορεί να μην έχεις να φας", "Φάε όλα όσα περιέχει το πιάτο σου! Γλείψτο εν ανάγκη! Μην αφήσεις τίποτα!"...

Κι έρχεται μία μέρα που κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζεις. Γυρνάς στο πλάι, ύστερα πάλι εμπρός, προσπαθείς να διακρίνεις πίσω... Ανεβαίνεις στη ζυγαριά. Η ώρα της αλήθειας: 20 κιλά πάνω!

Χθες πήγα να αγοράσω ένα τζήν παντελόνι επειδή ό,τι είχα δεν έδειχνε πρόθυμο να με βάλει μέσα του! Όταν το έφερα στο σπίτι και το συνέκρινα με το παντελόνι που φορούσα πριν ένα χρόνο, έπαθα σοκ! Τότε συνειδητοποίησα το πόσο κακό είχα κάνει (πάλι) στον εαυτό μου!...
Και λέω πάλι γιατί όπως σας έχω ξαναπεί γνωρίζω πως έχω το σύνδρομο του γιογιό μα και πάλι δεν υπήρξα ιδιαίτερα προσεκτική για μία ακόμη φορά...

Εμείς οι γυναίκες συχνά παραιτούμαστε από την περιποίηση του εαυτού μας δίνοντας προτεραιότητες σε οτιδήποτε άλλο. Καταλήγουμε να φοράμε κάτι μόνο και μόνο επειδή είναι άνετο, δεν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη για καιρό, βιαζόμαστε να κάνουμε τα πάντα αρκεί... αυτά να μην εμπεριέχουν μία ουσιαστική αντιμετώπιση του εαυτού μας.
Ναι, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Τοποθετούμε τον εαυτό μας σε μία παράλληλη πραγματικότητα, από όπου παρακολουθούμε τη ζωή να εξελίσσεται και όταν και όπου χρειάζεται παρεμβαίνουμε.

 Όπου συνήθως ο εαυτός μας αποφεύγει την συνάντηση με... τον εαυτό μας.

Είναι η εποχή των αποφάσεων και των κινητοποιήσεων. Το Φθινόπωρο άλλωστε ενδείκνυται για τέτοια συμμαζέματα κι ανανεώσεις. Κάπου εδώ λέω κι εγώ να αφοσιωθώ σε πράγματα που έχουν πραγματική αξία και να κοιτάξω λίγο και τον εαυτό μου.
Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί το πόσο χρόνο αναλώνουμε εδώ μέσα (και με το 'εδώ μέσα' εννοώ βεβαίως το internet);
Πόσο πολύ μιλάμε με ανθρώπους που ίσως να μην γνωρίσουμε ποτέ πραγματικά; Πόσο λιγότερα βιβλία διαβάζουμε από πριν, που δεν υπήρχε στη ζωή μας ο υπολογιστής;
Αναρωτηθήκατε ποτέ το πόσο πολύ μιλάμε

• για την οικογένειά μας, σε ανθρώπους στους οποίους δεν θα δείχναμε εμπιστοσύνη στον πραγματικό κόσμο γιατί μας είναι άγνωστοι;
• για την μοναξιά μας, ενώ δημοσιοποιούμε στους πάντες τα συναισθήματά μας;
• για τα προβλήματά μας, σε έναν κόσμο που μάλλον χαίρεται να διαβάζει τα 'θέματα' του άλλου για να ξεχνάει τα δικά του...

Αναρωτηθήκατε ποτέ το πόσο "Μαζί" και "Μόνοι" είμαστε συνάμα;
Σε όλα αυτά θα αναζητήσω απαντήσεις. Μέσα μου. Και στην πραγματική ζωή μου.
Βγαίνω λοιπόν από την πρίζα ;)
Να σας προσέχετε και να σας αγαπάτε!
Καλή αντάμωση, στην αληθινή ζωή.