Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δημοσιογράφος

Έχω κουραστεί, ειλικρινά, να ακούω συνεχώς από το στόμα πολιτικών τη φράση «οι θυσίες του Ελληνικού λαού». Έχω κουραστεί και έχω εκνευριστεί, ειλικρινά. Η φοβερή παράχρηση των λέξεων και εννοιών κάνει την εμφάνισή της για ακόμα μία φορά. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, αν κάποιος ανατρέξει σε ένα λεξικό και ψάξει την έννοια της λέξης. Θυσία είναι η ΕΚΟΥΣΙΑ επιθυμία κάποιου να στερηθεί κάτι για να ωφελήσει έναν άλλο άνθρωπο ή γιατί επιθυμεί να υπερασπιστεί ένα ιδανικό.

Ο ένοπλος στρατιώτης θυσιάζεται επειδή θέλει να δει την πατρίδα του ελεύθερη από τους εχθρούς και βάζει το καλό της πατρίδας επάνω από τη δική του ζωή. Ένας μαθητής Λυκείου αποφασίζει να αφήσει την προσωπική διασκέδαση επειδή επιθυμεί να αφοσιωθεί στη μελέτη ώστε να περάσει στην Ιατρική. Δύο άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μία διαφορετική κατάσταση και αποφασίζουν με τη θέλησή τους να θυσιάσουν κάτι δικό τους ώστε να αφοσιωθούν απρόσκοπτα στο στόχο τους.

Η λέξη θυσία σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη πολιτική, η οποία επιβάλλει τις αποφάσεις της και τις σκληρά της μέτρα σε ανθρώπους οι οποίοι δεν αντέχουν άλλο να υφίστανται μειώσεις στις συντάξεις με ταυτόχρονα την παράλληλη αύξηση όλων των βασικών αγαθών και λογαριασμών.

Κανένας δε μας ρώτησε αν θέλουμε να δεχτούμε μείωση στις συντάξεις, αν μας αρέσει η ανεργία ή αν αντέχουμε να πληρώνουμε διαρκώς λογαριασμούς με υπέρογκα και αυξημένα ποσά. Οπότε, δε μπορούνε οι πολιτικοί αρχηγοί να μιλάνε για θυσία, αλλά για επιβολή.

Άλλο η θυσία και άλλο η επιβολή. Και αυτή τη διαφορά οφείλουν να την αντιληφθούν οι πολιτικοί αρχηγοί, ώστε να μην ερεθίζουν περισσότερο τους εκατομμύρια πολίτες των οποίων τη ζωή δυσκολεύει και δυσχεραίνει καθημερινά.

kostasxan.blogspot