Πολλές φορές στη ζωή μου έχει χρειαστεί να πάρω το χρόνο μου, να κάνω λίγο πίσω από ό,τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και να κρατήσω αποστάσεις από τα γεγονότα αποζητώντας λίγη ηρεμία, ξεκούραση και φόρτωση της εσωτερικής μου ενέργειας που έχει εξασθενίσει.

Πολλές φορές στη ζωή μου χρειάστηκε να κάνω ένα βήμα πίσω και να αλλάξω οπτική πάνω σε ό,τι έκανα εκείνη την περίοδο. Το έκανα, το κάνω, πάντα για το καλό μου. 

Όταν εστιάζουμε φορτισμένα πάνω σε κάτι, οτιδήποτε είναι αυτό που κάνουμε ή που θέλουμε να επιτύχουμε, το πιο πιθανό είναι να αποτύχει. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε πολεμικά πλάσματα, άρα δεν χρειάζεται να εστιάζουμε στις μάχες που η κοινωνία μας έχει περάσει πως πρέπει να δώσουμε. Δεν οφείλουμε ούτε στον εαυτό μας ούτε σε άλλους τη νίκη σε έναν πόλεμο, αλλά το πέρασμα όσο πιο ειρηνικά γίνεται από τις εντάσεις στην αρμονία. Έτσι ο άνθρωπος μόνο ησυχάζει.

Όμως όσες αποστάσεις κι αν πάρουμε, όσο κι αν αλλάξουμε οπτική, αντιδράσεις, τρόπο αντιμετώπισης, κάποιες πόρτες θα παραμένουν κλειστές κι όσο κι αν τις χτυπάμε δεν θα ανοίξουν. 

Τότε αγχωνόμαστε, στενοχωριόμαστε πολύ, νιώθουμε τρομερή απογοήτευση που συχνά οδηγεί στην αμφισβήτηση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας. Τι πρέπει να κάνουμε τότε που νιώθουμε πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας;

Γιατί το ήθελες τόσο να έχεις περάσει αυτή την πόρτα; Γιατί το ήθελες τόσο να τα έχεις καταφέρει; Πρόκειται για κάτι που έχεις πραγματικά ανάγκη ή το έκανες για να ευχαριστήσεις άλλους και τώρα φοβάσαι μην τους απογοητεύσεις;

Μήπως η επιτυχία σε αυτή τη στιγμή της ζωής σου έχει άλλον, κρυφό σκοπό; Μήπως τελικά κρύβεται κάτι άλλο πίσω από την στεναχώρια σου;

Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ακόμη είχα μικρούλη τον πρώτο μου γιο, είχα κάνει κι εγώ τα χαρτιά μου για να εργαστώ στο δημόσιο. Μαζί με μένα τα είχε κάνει και μία γνωστή μου, κάτι που έμαθα όμως μόνο τη στιγμή που πήγαμε να τα καταθέσουμε, εντελώς τυχαία. Πίστευα πως είναι πολλές περισσότερες οι πιθανότητες να είμαι στους επιτυχόντες αφού είχα όλα τα προσόντα που ζητούσαν, αντίθετα με εκείνη. Όταν όμως τα αποτελέσματα βγήκαν και τοιχοκολλήθηκαν έξω από το δημαρχείο της περιοχής μας, έκλαψα τόσο πικρά που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Είχα πέσει στην κυριολεξία στα σκαλιά του δημαρχείου και έκλαιγα! Όχι μόνο γιατί το δικό μου όνομα δεν υπήρχε στη λίστα με τους επιτυχόντες, αλλά πολύ περισσότερο γιατί το δικό της όνομα υπήρχε! Εκείνη η γνωστή μου, από εκείνη τη μέρα, θα είχε μία μόνιμη θέση στο δημόσιο, μόνιμο μισθό, λιγότερο άγχος και μία ευκαιρία για να προγραμματίσει πράγματα στη ζωή της και να χαρεί λίγο παραπάνω από όλους εμάς που θα συνεχίζαμε να παλεύουμε για να βιοποριστούμε. Ήμουν συντετριμμένη!

Περνώντας ο καιρός, κι αφού ανακάλυψα τους πλάγιους τρόπους που κάποιοι "τρύπωναν" σε θέσεις που δεν δικαιούνταν, θύμωσα πολύ. Όμως δεν είχα ποτέ ξανά την ευκαιρία λόγω ηλικίας να προσπαθήσω να βρω κι εγώ μία εργασία με λιγότερο άγχος και περισσότερη οικονομική άνεση όπως ήταν εκείνες οι θέσεις δημοσίου. Ωστόσο είχε ξεκινήσει μέσα μου η διαδικασία ξεδιαλέγματος των συναισθημάτων μου. Έπρεπε να βρω (για να μην τα αφήσω να δηλητηριάσουν την ψυχή μου) ακριβώς τι ένιωθα και για ποιο λόγο. Τι ήταν εκείνο που με θύμωνε τόσο: ήταν η αδικία; ήταν που δεν θα κατάφερνα να πραγματοποιήσω άμεσα τα πιο κρυφά μου σχέδια (στα οποία συμπεριλαμβάνονταν από τότε ως μικρή ιδέα ένα πιθανό διαζύγιο, γιατί από τότε τα αρνητικά συναισθήματα είχαν αρχίσει να μολύνουν τη συζυγική εστία), ή μήπως ήταν το γεγονός ότι απλά η πόρτα που χτυπούσα δεν άνοιξε κι εγώ σιχαινόμουν την αποτυχία;

Τότε θυμάμαι άρχισα να προσεύχομαι πολύ. Προσευχόμουν για φώτιση και για ηρεμία, για να δω όσα συνέβαιναν από την πλευρά που ο Θεός ήθελε να τα δω κι όχι από τη γεμάτη αδυναμίες ανθρώπινη πλευρά μου.

Ωραία λοιπόν, ο Θεός δεν ήθελε να εργαστώ εκεί! Αυτό μου έδειχνε η κατάληξη της περιπέτειάς μου. Ήθελε να συνεχίσω να βρίσκομαι στον ίδιο επαγγελματικό χώρο με τον σύζυγό μου (πρώην τώρα, νυν τότε) μέχρι να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια στη σχέση μας από όλες τις απόψεις. Ή μήπως ήθελε να έρθει πρώτα ο δεύτερος γιος μου, η δεύτερη ψυχούλα που έφερα στη ζωή από αυτή τη σχέση;

Ακριβώς φυσικά δεν μπορώ να γνωρίζω τι ήθελε ο Θεός από μένα εκείνη την τρομερά αγχωτική περίοδο της ζωής μου. Ξέρω όμως πως είχε το σχέδιό Του κι όπως κάνω πάντα έτσι και τότε αφέθηκα δείχνοντάς Του εμπιστοσύνη. Δεν μπορώ να πω ότι ηρέμησα, το άδικο μου προκαλεί αηδία κι εκνευρισμό κι αυτό ακόμη δεν έχω καταφέρει να το ελέγξω, αλλά τουλάχιστον συνειδητοποίησα πως δεν χρειάζεται να βρίσκω πάντα όλες τις πόρτες ανοιχτές για να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, όπως δεν χρειάζεται και να δίνω συνεχώς μάχες προσπαθώντας να ανοίξω όσες πόρτες είναι ερμητικά κλειστές.

Κανείς δεν χάνεται, αν δεν θέλει να χαθεί. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμη κι όταν κλείνει μία πόρτα, δεν κλείνει τυχαία, δεν μένει τυχαία κλειστή. Είναι για να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο και πρέπει να αλλάξουμε πορεία για να βρούμε την πόρτα που μας περιμένει ανοιχτή. Κι όταν όλα γίνονται με ηρεμία, καλοσύνη, αγάπη γι' αυτό που κάνουμε και αίσθηση δικαίου, όταν δεν πατάμε πάνω σε άλλους ανθρώπους για να επιτύχουμε αυτό που θέλουμε αλλά προχωράμε στη ζωή με βάση τις γνώσεις και τις ικανότητές μας, τότε δεν θα αποτύχουμε. Κάπου, την κατάλληλη στιγμή, τη στιγμή που ο Θεός έχει καθορίσει για εμάς, η πόρτα που έχουμε πραγματικά ανάγκη, η πόρτα που προορίζονταν για εμάς, θα είναι εκεί και θα μας περιμένει ορθάνοιχτη να τη διαβούμε!