Zondag was het Lichtmis, door velen gevierd met pannenkoeken. Ons gezin vierde Lichtmis dit jaar Met Een eerbetoon aan de Heer. Oké, als we het kadertje-met-borduursel-erin ter herinnering aan Bassiemans doopsel vorig jaar wilden krijgen, moésten we aanwezig zijn in de mis. En zo geschiedde.
| Wat een mens allemaal niet moet doen om een kadertje te pakken te krijgen. |
Vooraf was Flappermans één en al enthousiasme en bewondering: sinds Kerstmis weet ze van het Bestaan van den Heer af en weet ze dat Maria en Jozef de ouders van Jezus zijn. Dat Maria eigenlijk de Vrucht der Goddelijke Penetratie voortbracht en Jozef zo in feite tot een figurantenrol gedegradeerd werd, hebben ze in Hoof-Centraal gemakshalve achterwege gelaten. Wij laten het er maar bij - de moderne tijd is zo al verwarrend genoeg.
Goed, de kerk dus. Daar aangekomen stormden we met ons viertjes natuurlijk meteen Naar de voorste rijen. We hadden ook geen keus, aangezien de anderen slimmer waren geweest en de middelste tot achterste rijen reeds bezet hadden. Ooit zal God het hen wel nog betaald zetten, de ketters.
De eerste tien minuten vielen relatief mee. Flappermans was nog onder de indruk van het gebeuren, hoewel de verwarring omdat Jezus fysiek niet thuis gaf stilaan de kop opstak. Bassieman zat ondertussen als gebiologeerd Naar Het koor en de mannen in witte kleedjes vooraan te kijken, onderwijl hevig tuttend. Flappermans' verwarring veranderde echter algauw in verveling en mondde uiteindelijk uit in licht rebellerend gedrag, met als hoogtepunt dat ze "pipi moest doen". Mama Dus Met Floor naar achter, via de uitgang, langs de zijkant, de sacristie binnen, alwaar dochterlief een verschijning moet gehad hebben, want van plassen was er plots geen sprake meer.
| 't Is nochtans nogal ne kapoen! Bron: blogspot.com |
Terug in de viering was uiteindelijk het eerste moment suprème aangebroken: de overhandiging van een doopkaarsje. Mama en Bassieman gingen naar voor. Flappermans en papa even later ook, aangezien eerstgenoemde ook eens op dat podium wou gaan staan. Gevolg: we zijn met twee doopkaarsjes naar huis gegaan. Voortaan zitten we dus met een dubbelgezegende dochter - geen twijfel mogelijk dat het kind later een Godsvruchtige Levenswandel zal hebben.
Na nog vele vijven en zessen en een smeekbede om meer jonk volk in de kerk kregen we uiteindelijk waarvoor we gekomen waren, ons kadertje-met-borduursel-erin. Bassieman was allerminst uitgelaten, maar bleef wel hevig tutten. Flappermans had dan weer haar aanvankelijke enthousiasme teruggevonden. Op de vraag of we volgende week weer naar het huisje van Jezus gingen, antwoordde ze immers snel en vol overtuiging "Neen!" En zo was de nieuwste ketter aan het kerkelijke firmament meteen een feit, ondanks haar toekomstige godsvruchtige levenswandel.
