Titel: Bloedband
Auteur: Wim Hendrikse
Uitgever: Aspekt
ISBN: 978 94 633 8395 0

Joop Hamelink voert Samen Met Zijn vader een detectivebureau genaamd Eye Witness. Op een dag besluit Joop samen met zijn maat Theo (werkzaam bij de zedenpolitie) een pintje te pakken. Het komt er echter niet van, omdat vlak voor hun ogen Ellis in de Axelse kreek bij Terneuzen springt. Haar zelfmoordpoging strandt echter op de reddend-zwemmen vaardigheid van Theo. Dan blijkt dat de geschiedenis van het meisje er een van misdaad is.

Haar vader werd een paar jaar geleden vermoord. Heeft het iets te maken met zijn werk voor een SM club? En wie is de gemaskerde man waar Ellis zo vaak van droomt? De jacht begint.

Valse start

Bloedband maakte wat mij betreft een valse start. Hoewel je wel een beetje een grammar nazi moet zijn om je eraan te storen, viel me het gebruik van “jij” waar “je” volstaat op. Ja, ik stoorde me eraan. Mogelijk een plaatselijk ding, maar voor mij is “jij” een stuk dwingender, aggressiever, dan “je”. Wim Hendrikse maakte in de eerste bladzijden daardoor geen vriend van me. Ook de jongerentaal die hij Ellis laat uiten is voor mijn gevoel wat over de top. Net even fucking te vaak gebruikt de fokking gast die dit fokking boek schreef fucking scheldwoorden. Ja, jongeren gebruiken deze termen, maar zo vaak in één zin? Dat komt net even te gemaakt over.

Verder kijken

Maar als je verder kijkt dan de oppervlakte zie je meer. “Verder kijken” is sowieso een goed idee bij een thriller, natuurlijk. En ook hier loont het. Want los van het wat irritante taalgebruik zet Hendrikse een mooi opgebouwd verhaal neer. Vele lagen, onderlinge intriges, verraad, de juiste hoeveelheid plotwendingen en een ontknoping die onverwachts is. Hoewel, die ontknoping… dat is nog een dingetje.

Twee kanten

Aan de ene kant doet Hendrikse wat ik van een thriller-schrijver verwacht: hij komt met een dader die je op de een of andere manier misschien wel of niet eerder verdacht, maar die toch op verrassende wijze tot zijn daden kwam. Aan de andere kant blijft het motief wat zwak. De uiteindelijke verklaring van de misdaden komt wat gekunsteld over. Het is dan wel geen Deus Ex Machina (Een onverwachte ingreep der Goden), maar het komt erg in de buurt. En dat is dan weer jammer. Daardoor blijf ik toch met een wat onvervuld gevoel achter.

Waardering: 6/10

Lees “Bloedband” zelf!

Het bericht Bloedband – Wim Hendrikse verscheen eerst op Lekker lezen.