XII w. - Powstała osada poszukiwaczy złota rudy żelaza i srebra.

koniec XIV w. - W Księgach Walońskich pojawiły się pierwsze zapiski o Karpaczu.

1599 - w Karpaczu było 25 domostw.

1618-48 - Podczas wojny trzydziestoletniej na terenie Karpacza osiedlili się uciekinierzy religijni z Czech.

1654 - Pierwsza wzmianka o istniejącym po śląskiej stronie na głównym grzbiecie Karkonoszy domostwie, kiedy to niejaki Chrystian Breiter zbudował na zboczu Złotówki budę pasterską. Była to najstarsza najwyżej położona i ostatnia siedziba ludzka w drodze na Śnieżkę po śląskiej stronie Karkonoszy, często nazywana również „Ostatnią Budą” lub „Budą pod Śnieżką”.

1677 - Na Śnieżkę, dotarł Michał Kazimierz Radziwiłł podkanclerzy litewski wędrujący po Europie ze stolnikiem żmudzkim Teodorem Billewiczem, który pozostawił pierwszy polski opis tej części Karkonoszy, a zarazem najwyżej położonych terenów obecnego miasta, w dwuczęściowym dziele noszącym tytuł „Diariusz peregrinacyjej niemieckiej, czeskiej i włoskiej ziemi” oraz „Diariusz czyniony we Franciej, Holandiej i w Angliej, jako się peregrinowało”.


10 sierpnia 1681 – W obecności 10 duchownych i 100 wiernych opat cysterskiego klasztoru z Krzeszowa Bernard Rosa uroczyście poświęcił kaplicę św. Wawrzyńca wybudowaną na szczycie Śnieżki. Wówczas Karpacz znalazł się na szlaku tzw. turystyki pielgrzymkowej.

1696 - W Karpaczu, czyli „Osadzie na Krzywej Górze” (Krummhubel und Plagniz) istniało według spisu podatkowego 57 zamieszkałych domów.

1703 - Pierwsza wzmianka o działających w Sowiej Dolinie kopalniach granatów.

1743 - Powstanie regularnego połączenia dyliżansowego pomiędzy Wrocławiem a Jelenią Górą, było bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na rozwój ówczesnego ruchu turystycznego.

1772 - została założona szkoła ewangelicka, działał też młyn wodny, młyn papierniczy w Brzeżku Karkonoskim i znajdowała się karczma sądowa.






























1777 – Została wydana książka pod tytułem „Reisen nach Reisengebirgen”, będąca relacją z wycieczki po Karkonoszach pastora piechowickiego J.T.Volkmara. Znalazł się w niej dokładny opis kopalni granatów w Sowiej Dolinie.

1782 - We wsi mieszkało 61 zagrodników i 35 chałupników. Miejscowość liczyła wtedy 418 mieszkańców, a cała wieś była własnością hrabiny Lodron z Waldsteinów. W owym czasie Karpacz był znany w całej Europie z wytwarzanych tutaj przez miejscowych laborantów leków ziołowych na wszelki znane wówczas dolegliwości.

16 stycznia 1806 - Śnieżka została po raz pierwszy zdobyta w zimie, a dokonał tego wśród silnej zamieci Ruppersberg z Marburga.

1836 - Została wybudowana karczma sądowa (obecnie „Bachus”).

28 lipca 1844 - Poświęcono drewniany kościółek ewangelicki pochodzący z XIII w., sprowadzony z norweskiego miasteczka Vang przez króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. Wówczas zaczęła działać tam ewangelicka parafia a sam kościółek stał się atrakcją turystyczną Karpacza znaną obecnie jako Świątynia Wang.






























1845 - W ramach rządowych inwestycji mających na celu rozwiązanie problemu bezrobocia i nędzy karkonoskich tkaczy zaczęto w Kotlinie Jeleniogórskiej rozbudowywać i modernizować sieć drogowych połączeń pomiędzy poszczególnymi miejscowościami. Jako pierwszą zaczęto budować drogę do Szklarskiej Poręby, ale bardzo szybko zaniechano wszelkich prac.

sierpień 1848 - Petycja władz spowodowała wznowienie robót na drodze do Szklarskiej Poręby.

1867 - Wybudowano bardzo stromą i niebrukowaną drogę o szerokości 3 m łączącą Karpacz z Karpaczem Górnym, z tego powodu wozem można było dotrzeć jedynie do mostu na Łomnicy w Białym Jarze, skąd dalej podróżowano pieszo, bądź w lektyce. W tym samym roku urząd pocztowy w Karpaczu otrzymał aparaturę telegraficzną.

1868 - Masowe wycieczki, jakich świadkiem była w połowie XIX Śnieżka, spowodowały konieczność wzniesienia na jej szczycie, schroniska będącego własnością Friedricha Sommera. Liczba miejsc noclegowych na szczycie Śnieżki wynosiła 110-120 miejsc, zaś do obowiązków obsługi należało budzenie gości o określonej porze, ponieważ atrakcją tego miejsca była możliwości obserwowania z okien schroniska wschodu słońca.






























1869 - Przybywający coraz liczniej do wsi leżących u stóp Śnieżki turyści oczekiwali możliwości zatrzymania się w miarę dobrych warunkach. Z tego powodu między innymi zbudowano w Karpaczu Górnym i udostępniono turystom 23-pokojowy hotel w pobliżu kościółka Wang. Bardzo szybko okazało się, że liczba pokoi jest niewystarczająca i ówczesny właściciel wybudował obok kolejny, duży zajazd.

1872 - Kilku posiadaczy koni z Karpacza zawiązało spółkę, której celem było dostarczanie przyjeżdżającym do tej miejscowości gościom koni do objeżdżania gór.

1876 – W Karpaczu funkcjonowały 4 zajazdy i gospody, 1 tartak, 1 laborant prowadzący aptekę, 1 zakład kąpielowy, 1 agencja pocztowa z telegrafem, 1 stacja przewodników i tragarzy lektyk.

1879 – Powstała na szczycie Księżej Góry niewielka gospoda.



1 sierpnia 1880 - Powstało Towarzystwo Karkonoskie (Riesengebirgs Verein), które znacząco przysłużyło się rozwojowi karkonoskiej turystyki. Od momentu powstania celem nadrzędnym tej organizacji było wybudowanie ścieżek górskich, które pełnić miały rolę szlaków turystycznych. Rozpoczęto znakowanie dróg, dróżek i ścieżek, tworząc w ten sposób system turystycznych szlaków górskich. Stawiano kamienne słupki z wykutymi na nich kierunkowskazami i docelowymi nazwami. W tym samym roku zbudowano linię telegraficzną łączącą Karpacz ze schroniskiem na Śnieżce, gdzie urząd pocztowy funkcjonował w okresie letnim.

1884 - Został w Karpaczu otwarty dom zajezdny Augustabad dla samotnych kobiet.

1890 - Został wzniesiony w Karpaczu Górnym kolejny wielki hotel, obecnie funkcjonujący pod nazwą „Leśny Zamek”.

1893 - Została wydana pierwsza kolorowa mapa turystyczna - „ Wegenkarte vom Riesen -und Isergebirge”.






























1895 - Niewielką gospodę na szczycie Księżej Góry zakupił berliński lekarz dr E. Kaselowski. W owym roku powstanie linii kolejowej łączącej Mysłakowice z Karpaczem przez Miłków spowodowało, że do Karpacza przybywało dziennie około 2.000 turystów, pociągi na tej trasie były przepełnione, a bilety w Karpaczu wyprzedane.

1895-1905 - Zbudowano w Karpaczu i Karpaczu Górnym szereg hoteli, między innymi: D.W. „Chrobry”, D.W. „Mieszko”, „Znicz 1″, „Znicz 2″, D.W. „Piast”, D.W. „Leśny Dwór”. Przeobrażenia ekonomiczno-społeczno-kulturowe, które nastąpiły pod koniec XIX wieku w znaczący sposób wpłynęły na rozwój turystyki w rejonie Karkonoszy. Zamiast uczestniczyć w jedno-dwudniowych wycieczkach na Śnieżkę, przybywający w góry goście decydowali się na dłuższy pobyt w podgórskich miejscowościach.

1897 - Po długotrwałych opadach deszczu wylały rzeki i górski potoki. Miasta uległo prawie całkowitemu zniszczeniu i przez dwa tygodnie było odcięte od świata. W tym samym roku na szczycie Księżej Góry dr. E. Kaselowski na miejscu niewielkiej gospody wzniósł, podobny do zameczku budynek.






























1903 - Powstała wygodna droga z Polany do Łomnickiego Rozdroża (dzisiaj zielony szlak) zbudowana siłami Towarzystwa Karkonoskiego z Karpacza.

1908 - Przekazano do eksploatacji odcinek szosy na trasie Karpacz-Karpacz Górny, droga była na tyle porządnie zaprojektowana i zbudowana że do lat trzydziestych nie wymagała modernizacji. Komunikacja pomiędzy poszczególnymi wsiami i osadami oraz schroniskami położonymi na głównym grzbiecie Karkonoszy rozwiązana była za pomocą omnibusów, które docierały również do Kowar i Jeleniej Góry. Wynajęcie tego środka transportu z Karpacza do Budy Schlingla kosztowało 2,5 marki od osoby, a do schroniska nad Łomniczką 80 fenigów. Karpacz posiadał już wtedy także stałe połączenie autobusowe z Karpaczem Górnym i Szklarską Porębą.

1909 - W związku z narastającym ruchem na trasach saneczkowych w okresie zimowym co mogłoby doprowadzić do nieszczęśliwych wypadków, władze RGV podjęły decyzję o zamknięciu dla bobsleistów wszystkich tras zjazdowych, które brały swój początek w szczytowych partiach Karkonoszy, jednocześnie przypomniano wszystkim o istnieniu odpowiednich dla bobslei torów w Szklarskiej Porębie, Karpaczu, Karpaczu Górnym oraz pomiędzy Budą Hampla a Budą Schlingla.

1910-15 - Zbudowano zaporę przeciwrumoszową na rzece Łomnicy. Tworzyła ona niewielkie jeziorko zaporowe, gdzie latem można było pływać na kajakach lub rowerach wodnych a zimą jeździć na łyżwach. Dzięki zaporze powstał także sztuczny wodospad, który stał się atrakcją turystyczną.

1912 – Wzniesiono pierwszą drewnianą skocznie narciarską.

1913 - Obok starej „Gospody pod Wąsem” wzniesiono okazały hotel, który obecnie nosi nazwę „Orlinek”. W tym roku przez Karpacz i Karpacz Górny przewinęło się 42 775 turystów, a średni czas pobytu wyniósł 3 tygodnie.

1914 - W górnej części miasta (ówcześnie Brückenberg) znajdowało się 12 hoteli i 54 pensjonaty, dysponujące łącznie około tysiącem miejsc noclegowych.

1924 - Wybudowane zostało schronisko na przełęczy pod Śnieżką „Dom Śląski” oraz droga transportowa z Karpacza przez Biały Jar, do Domu Śląskiego i tor saneczkowy dla sani rogatych.

1945 - Miejscowość została wcielona do Polski. Przez kilka pierwszych tygodni używano nazwy Szterlingowo, dla uczczenia dowódcy patrolu wojskowego, który jako pierwszy zdobył szczyt Śnieżki. Używano również nazwy Krzywa Góra (m.in. dla stacji kolejowej).

pocz. 1946 - Komisja Ustalania Nazw Miejscowości przyjęła nazwę Drogosławice, która wywołała protesty miejscowych mieszkańców.

maj 1946 - Komisja Ustalania Nazw Miejscowości zmieniła swoją decyzję i przyjęto obowiązującą do dziś nazwę Karpacz. 

1954 - Utworzono osiedle Karpacz.

1960 – Osiedle Karpacz otrzymało prawa miejskie.

20 marca 1968 - Lawina śnieżna, która zaskoczyła turystów na Śląskiej Drodze w Białym Jarze, była największą tragedią w górach polskich. Zginęło wówczas 19 osób - obywateli ZSRR, NRD i Polski.

18 grudnia 2012 - Został otwarty Tunel pod stokiem „Kolorowa”, który umożliwił wyprowadzenie ruchu samochodowego z głównego ciągu komunikacyjnego miasta i przekształcenie go w deptak.

31 grudnia 2015 - Miasto liczyło 4882 mieszkańców.