Είναι σχεδόν βέβαιο σύμφωνα με τους ιστορικούς μελετητές και ερευνητές, σε συνάφεια με τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις και αποκαλύψεις ευρημάτων της αρχαιολογικής σκαπάνης ενδείξεων και αποδείξεων όπου βρίσκονται διάσπαρτες στον Πλανήτη μας, καθώς επίσης με την βοήθεια της διαστημικής τεχνολογίας, να μας καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός τεραστίου σε μέγεθος πολιτισμού ο οποίος έχει προηγηθεί του σημερινού.

Στην προκατακλυσμιαία εποχή αυτός ο πολιτισμός (ίσως και περισσότεροι) αλλά και το εύρος της γνώσεως που είχε επιτευχθεί, είχε φθάσει σε τέτοιο υψηλό επίπεδο, όπου ακόμη και στις μέρες μας για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι δύσκολο να του γίνει αντιληπτό το μέγεθος αυτού του πολιτισμού και της γνώσεως που προηγήθηκε.
Η καταστροφή και το τέλος αυτού του πολιτισμού (ή πολιτισμών), επήλθε σύμφωνα με τους ιστορικούς, εξ αιτίας των κατακλυσμών που έπληξαν τον πλανήτη στο απώτατο παρελθόν.

Ο μύθος του κατακλυσμού ή μύθος της πλημμύρας είναι συχνός ανά τον κόσμο μύθος κατά τον οποίο μία ή περισσότερες θεότητες τιμωρούν έναν πολιτισμό στέλνοντας πλημμύρα για να τον καταστρέψει.

Αν και ο μύθος για τον ένα μεγάλο κατακλυσμό συναντάται σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς, όπως την Ινδουϊστική ιστορία του ‘’Μανού’’, και την ιστορία του Ουτναπιστίμ στο έπος του ‘’Γκιλγκαμές’’, σήμερα είναι περισσότερο γνωστός χάρη στη πεισματική προβολή της βιβλικής ‘’ιστορίας’’ της ‘’κιβωτού του Νώε’’.

Η μόνη διαφοροποίηση γίνεται στην Ελληνική γραμματεία, όπου οι Έλληνες πρόγονοί μας αναφέρθηκαν σε τρεις κατακλυσμούς:
Του Ωγύγου, του Δευκαλίωνος και του Δαρδάνου.
Δύο εκ των οποίων έδωσαν τέλος σε δύο Εποχές του Ανθρώπου (όπως τις διακρίνει ο Ησίοδος):
Ο Ωγύγιος κατακλυσμός τελείωσε την ‘’Ασημένια Εποχή’’, ενώ ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έδωσε τέλος στην ‘’Χάλκινη Εποχή’’.

Η γνώση όμως των προκατακλυσμιαίων πολιτισμών έπρεπε να σωθεί, να διατηρηθεί και να μεταδοθεί προσεχτικά και αυτούσια στις επόμενες γενεές από τους ελάχιστους εναπομείναντες κατόχους της που σώθηκαν απ’ τις καταστροφές, έχοντας υπ’ όψιν πως για να επανέλθει η ανθρωπότητα στους φυσιολογικούς της ρυθμούς ώστε να την κοινωνήσει (την Γνώση), μεσολάβησαν χιλιετίες.
Σχεδόν τα πάντα είχαν καταστραφεί και ο μόνος τρόπος για να μεταλαμπαδευθεί το εύρος της παλιάς γνώσεως, ήταν να κωδικοποιηθεί στον μύθο.

Σύμφωνα με την ‘’Θεογονία’’ του Ησίοδου, ο Κρόνος ο οποίος ανήκει στη δεύτερη γενιά των μεγάλων Θεών, ταυτίζεται με τη ‘’Χρυσή εποχή’’.
Ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας.
Όπως η αδελφή του και γυναίκα του Ρέα, συγκαταλεγόταν στους Τιτάνες.
Ήταν Θεός της συγκομιδής και της ανθρώπινης προόδου και απεικονιζόταν με ένα κρυστάλλινο δρεπάνι.
Αφού εκθρόνισε τον πατέρα του, από φόβο μήπως έχει κι εκείνος παρόμοια κατάληξη, κατάπινε ένα προς ένα τα παιδιά που γεννούσε η Ρέα.
Εκείνη, όταν απέκτησε τον Δία, ξεγέλασε τον άντρα της και έκρυψε το μωρό.
Ο Δίας μεγαλώνοντας απελευθέρωσε τα αδέλφια του και στράφηκαν όλοι μαζί εναντίον της παλιάς τάξης των Θεών και των μυθικών πλασμάτων στην περίφημη Τιτανομαχία.
Μετά τη νίκη τους, ο Κρόνος φυλακίστηκε στα Τάρταρα ή, σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, στη σπηλιά της Νύχτας, όπου ονειρεύεται και προφητεύει αιώνια.
Παρά την επικράτηση των καινούργιων Θεών, εξακολουθούσε να λατρεύεται στην Ελλάδα και συμβόλιζε τη σοφία, που στα γεράματα αντικαθιστά την ανάγκη για εξουσία.

Ο γνωστός σε όλους μας θεός Κρόνος από την Ελληνική μυθολογία – μυθιστορία, έχει περάσει στη θύμηση μας με πολλές εικόνες αλλά κυρίως ως ο Θεός – πατέρας που ‘’έτρωγε τα παιδιά του’’… με συνέπεια σήμερα να μην μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε τα χαρακτηριστικά του Θεού από τις ιδιότητες του πλανήτη που φέρει τ’ όνομα του.

Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε τον μύθο ώστε να ‘’ξεκλειδώσουμε’’ την γνώση που κρύβει μέσα του, αντιλαμβανόμαστε πλέον σήμερα χάρη στην πρόοδο των επιστημών, πως ο Θεός Κρόνος ταυτίστηκε με τις ιδιότητες του πλανήτη Κρόνου, την Κοσμογονία αλλά και τις γενεσιουργικές δυνάμεις που έλαβαν μέρος και συνετέλεσαν στην Γένεση και Δημιουργία του Ηλιακού μας συστήματος.

Όταν ο Κρόνος δημιουργήθηκε είχε ένα πολύ ισχυρό μαγνητικό πεδίο, μια ‘’φυσαλίδα’’ δηλαδή όμοια με Ηλιόσφαιρα και χρώματος μοβ με μεταβαλλόμενη ταχύτητα, πυκνότητα, μαγνητικό πεδίο και θερμοκρασία αλλά και πιο πυκνή ατμόσφαιρα από ότι τώρα με την Ηλιόσφαιρα του Ηλίου.
Μια ‘’φυσαλίδα’’ γεμάτη με μαγνητισμένες δίνες, που είχε ως αποτέλεσμα να κλείνει μέσα της όλους τους νεογέννητου πλανήτες που το βαρυτικό πεδίο του Κρόνου "δημιουργούσε".

Κατά τον μύθο ο Κρόνος ‘’ Έτρωγε τα παιδιά του"… και όποιοι πλανήτες ήταν μέσα σ’ αυτή την ‘’φυσαλίδα’’ (το στομάχι του Κρόνου δηλαδή), δεν έβλεπαν ούτε το φως Ήλιου ούτε των άλλων Αστεριών.

Μέχρι που ‘’γιγαντώθηκε’’ ο πλανήτης Δίας, ο οποίος εξ αρχής είχε ξεφύγει ως νεογέννητος απ’ το βαρυτικό πεδίο του ‘’πατέρα του’’ Κρόνου και με την δική του βαρύτητα μεγαλώνοντας έριξε το μαγνητικό πεδίο του Κρόνου.

Έτσι λοιπόν ο Δίας απελευθέρωσε τα αδέλφια του…
Χάθηκε εξ αιτίας της δική του βαρυτικής δυνάμεως η ‘’φυσαλίδα’’ της Ηλιόσφαιρας του ‘’πατέρα του’’ Κρόνου και οι πλανήτες (τα υπόλοιπα παιδιά του που είχε καταπιεί), είδαν το φως του Ήλιου και των Αστεριών!

Κι έτσι λοιπόν ο ‘’μπαμπάς’’ Κρόνος "ξέρασε τα παιδιά του"...

Σήμερα το διαστημικό σκάφος Βόγιατζερ 1 της ΝΑΣΑ έχει εισέλθει σε μια νέα περιοχή μεταξύ του ηλιακού μας συστήματος και το διαστρικό διάστημα.
Τα δεδομένα που προέρχονται από το ‘’Βόγιατζερ 1’’ κατά το τελευταίο έτος αποκαλύπτουν αυτή τη νέα περιοχή να είναι ένα είδος ‘’κοσμικού καθαρτηρίου’’ όμοιο παραβολικά με το αποτέλεσμα της ‘’Τιτανομαχίας’’.

Εκεί, ο άνεμος των φορτισμένων σωματιδίων από τον Ήλιο έχει ηρεμήσει, το μαγνητικό πεδίο του Ηλιακού μας συστήματος έχει συσσωρευτεί, και υψηλής ενέργειας σωματίδια από το εσωτερικό ηλιακό μας σύστημα φαίνεται να διαρρέουν έξω στο διαστρικό διάστημα για να δημιουργήσουν νέους Κόσμους.

Αυτά βέβαια μπορεί να φαντάζουν παραμύθια για τους αδαείς, αυτή είναι όμως η κωδικοποιημένη Γνώση προς αποκωδικοποίηση, που έδωσαν οι Σοφοί μας Πρόγονοι στους Φιλοσόφους (δηλαδή αυτούς που αγαπούν την Γνώση) αλλά και στην σύγχρονη επιστήμη…

Α. Δ.

facebook.com