Wegen economische motieven op tegen het in stand houden van de waarden van een volkscultuur ?

Ofte, is een conservatief, behoudsgezind cultureel beleid niet paradoxaal in een land of regio met een neoliberale economische politiek ? Wordt tenslotte de cultuur niet opgeofferd in naam van het kapitaal ?

Wat we weinig horen van de ( neo ) conservatieve Europeanen die gaarne naar het Amerikaanse neoconservatieve model verwijzen is de mate van de belangrijkheid van de eigen volkscultuur, de Leitkultur, en hoe die gevormd werd.

De Amerikaanse cultuur, zoals wij die nu kennen, is ontstaan midden 1600, toen exploitatiekoloniën, door de sterk toenemende emigratie van West- en Noordeuropeanen ( en zwarte slaven ), vestigingskoloniën werden. De oorspronkelijke Indiaanse cultuur raakte langzaamaan in verdringing door de Westeuropese cultuur, eigen aan de kolonisten. De Amerikaanse cultuur van nu is dus ontstaan uit een , in geschiedenistermen vrij recente, artificiële reformatie van het cultuurlandschap door een verscheidenheid aan Westeuropese culturen ( de Britse, Spaanse, Duitse, Nederlandse, Zweedse, Franse, etc ). Toch zal de Amerikaan van nu zich bovenal vinden in de hedendaagse Amerikaanse cultuur, en speelt een behoudsgezinde reflex naar z’n roots, die zich waar ook ter wereld bevinden, weinig of niet mee.

De vraag die wij, als Vlaming en/of Belg stellen moeten is de volgende: Ten koste van wat willen we onze cultuur in stand houden ? Willen we dat de waarden van onze cultuur behouden blijven, ook al wordt de druk door het globalistisch economisch beleid immens ?
Een vraag die we wel graag eens aan menig politieker zouden voorschotelen, zeker als ze een partijkaart van het Vlaams Belang op zak hebben.

Bijkomend kunnen we ons ook afvragen of de oplossing van het ambivalente multicultureel beleid, zoals we dat nu kennen, niet is gebaat bij een kunstmatige creatie, een reformatie door verscheidenheid ?
De prijs van een welvaartstaat is nu eenmaal exuberant hoog. De volkscultuur moet plaats ruimen voor een nieuwe cultuur die streeft naar een hoge welvaart én een hoog welzijn, los van de afkomst en culturele achtergrond van de burger, precies zoals dat zich in de Verenigde Staten voltrok. Op die manier zorgen we ook voor de instandhouding van andere culturen over heel de wereld, aangezien, voor hen, een gebrek aan welvaart, een gebrek aan financiële middelen nu eenmaal ook leiden kan tot een (noodzakelijk) behoudsgezind cultureel beleid.

Kortom :
Wil de Vlaamse conservatief terug naar een minder welvarend Vlaanderen dat zo wel z’n Vlaamse eigenheid bewaren kan ?
Hij of zij houdt tenslotte van ‘friet met stoverij’, geserveerd in een frituur, ergens in Vlaanderen.

Wil de Vlaamse progressief reizen naar een minder welvarend Nepal, dat zo wel z’n Nepalese eigenheid bewaren kan ?
Hij of zij houdt tenslotte van ‘dahl bhat’, geserveerd in een hut, ergens in Nepal.