Ζούμε σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους και δυνατότητες.
Ζούμε σε ένα κόσμο, όπου ο καθένας μεγαλώνει και ενηλικιώνεται καθοριζόμενος από μια κατασκευασμένη επιθυμία να ικανοποιεί τις ανάγκες του μέσω της κατανάλωσης, και να νομίζει ότι αυτό είναι η ζωή. Όμως ταυτόχρονα μπορούμε να διαπιστώνουμε και νοητικά και εμπειρικά ότι είναι δυνατόν να ζούμε καλύτερα και με λιγότερα(ιδίως αν τα λιγότερα είναι και ανθεκτικότερα).
Ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο η Δύση και η Ανατολή έχουν δεθεί με ένα «συμβόλαιο γάμου», που δύσκολα θα λυθεί στο επόμενο διάστημα. Από οποιαδήποτε μεριά των συμβαλλόμενων. Πολύ περισσότερο δύσκολο να λυθεί το συμβόλαιο «κοινή συναινέσει» : παρότι για παράδειγμα μετά το 2000 ο μέσος Αμερικάνος είχε 10 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από τον μέσο Κινέζο, η Κίνα δάνειζε και δανείζει ακόμα τις ΗΠΑ(και τις άλλες «αναπτυγμένες» χώρες), για να μπορούν οι πολίτες-καταναλωτές τους να συνεχίζουν να αγοράζουν τα κινέζικα προϊόντα. Αυτό γίνεται με επένδυση μέρους των πλεονασμάτων της Κίνας σε δολάρια και κρατικά τους ομόλογα. Το αποτέλεσμα είναι ότι το κινέζικο νόμισμα παραμένει «τεχνητά» υποτιμημένο, ώστε να παραμένουν και τα κινέζικα προϊόντα φθηνά για τους δυτικούς καταναλωτές(αυτό το παράδειγμα δείχνει καθαρά και τον ανορθολογικό χαρακτήρα του καπιταλισμού). Αν π.χ. οι ΗΠΑ δεν το δέχονταν αυτό και μποϋκοτάρανε τα κινέζικα προϊόντα, τότε από τη μια θα επικρατούσε χάος στη κινέζικη βιομηχανική παραγωγή και θα ανάγκαζε την Κίνα να «ρίξει» στην αγορά μεγάλο μέρος των πολλών δις δολαρίων που κατέχει και να «ξεφορτωθεί» τα ομόλογα των ΗΠΑ, και από την άλλη θα κατέρρεε το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα και θα έπεφτε το βιοτικό επίπεδο των δυτικών. Κανένας από τα δύο μέρη δεν είναι ευχαριστημένος από αυτό το «συμβόλαιο», και ο Τραμπ δήλωσε ότι θέλει να αλλάξει αυτά τα δεδομένα, όμως κανένας δεν τολμά να ζητήσει διαζύγιο, αφού έχουν ταυτίσει την «ευημερία» των λαών τους με τη δυνατότητα να καταναλώνουν μέσω των παγκοσμιοποιημένων αγορών. Φαίνεται καθαρά στη παρούσα περίοδο πόσο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, ο ιδιωτικός και ο κρατικός καπιταλισμός.
Η δε υπόσχεση των μανδαρίνων του Κ.Κ. Κίνας ότι «μέχρι το 2020 θα διπλασιάσουμε το εισόδημα του μέσου Κινέζου», εννοώντας τον 2πλασιασμό της κατανάλωσης ενός πληθυσμού 1,35 δις θα τινάξει στον αέρα μια ώρα αρχύτερα τη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη σε πόρους και ενέργεια.
Η πρωτοκαθεδρία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει σαν αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνεται το ίδιο ότι έχει μπει σε μια διαδικασία αποσάθρωσης και κατάρρευσης. Θεωρεί ακόμα ότι η σημερινή του κρίση είναι χρηματοπιστωτική και δεν είναι πιο βαθιά. Δεν θέλει να δει ότι στην ουσία ότι πίσω από τη παρούσα κρίση κρύβεται η οικολογική κρίση. Έτσι η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του συστήματος έχει στην ατζέντα της τη «φτωχοποίηση» των μεσαίων τάξεων για το ξεπέρασμα της κρίσης, ενώ η κεϋνσιανική-σοσιαλδημοκρατική εκδοχή ξαναβάζει την αύξηση της ζήτησης και της κατανάλωσης, ως μηχανισμού επανεκκίνησης της ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας. Η δε «πράσινη» εκδοχή του έχει πολύ λίγες πιθανότητες να επιβάλει την ατζέντα του «πράσινου Νιου Ντίλ»(«green New Deal»), ως απάντηση στη σημερινή κρίση, όπως ήταν το New Deal του Ρούσβελτ(1933-1936) στην μεγάλη κρίση του καπιταλισμού το 1929.
Ζούμε επίσης σε ένα κόσμο όπου…Η συνέχεια ΕΔΩ

Κείμενο από τον επίλογο του βιβλίου «Ο Ανθρωπολογικός τύπος της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης των Γιώργο Κολέμπα και Γιάννη Μπίλλα απο τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων».